ตันหยงพุดตานชื่นบาน
ตันหยง ตันหยง หยงไหรล่ะน้องหยงดอกพุดตาน
เราแสนสุขสันต์ในวันวาน จิตใจชื่นบานคอยรักอยู่
พี่เจ็บไปเหม็ด น้องชอบขี้เท็จพี่ไม่เคยรู้
จิตใจชื่นบานคอยรักอยู่ อยากยืนเคียงคู่ข้างเจ้าเอย
จะดีไม่น้อย ถ้าเจ้าสวมสร้อยที่พี่เคยให้
ส่งความห่วงหาและห่วงใย มันอยู่ใกล้ใจทุกคืนวัน
สร้อยพี่ไม่สวย น้องไม่เห็นด้วยว่ามันน่าสวม
เพราะพี่ชอบแหลงกำกวม ไม่อยากจะสวมให้ทุกข์ใจ
ถ้าเจ้าไม่ชอบ พี่ก็ไม่รู้จะทำพันพรือ
แค่อยากให้เจ้าลองสวมมันดู ได้เป็นเนื้อคู่รักของสองเรา
ก็บอกไม่ชอบ ทำไมถึงมอบสร้อยให้กันหนา
ไม่เห็นจะสวยสะดุดตา ไม่ต้องมาหาให้ระทวยใจ
แต่พี่อยากให้ น้องเจ้าได้สวมใส่เอาไว้ตลอด
พี่คงเสียใจไม่มีใครคอยปลอบ ให้มันไร้ขอบฟ้าไม่วายชีวี
ถือเป็นของหมั้น ในวันนั้นกันไปเลยได้ม่าย
สร้อยเส้นเดียวคงไม่ระคาย คงสุขสบายไม่รู้ลืม

 คติชนวิทยา
นางสาวปภาวรินท์ จันทร์ประสิทธิ์ : บันทึก