| การบันทึกคำภาษาถิ่น |
| เขียนโดย ปาณิศรา ชูผล มทศ. | |
| อังคาร, 19 กรกฎาคม 2016 | |
|
การบันทึกคำภาษาถิ่น ผศ.สมหมาย ปิ่นพุทธศิลป์ ... การปรากฎคำ มี ๓ แบบ ข้อ ๑. เสียง ให้หูได้ยิน [คำอ่าน] ข้อ ๒. รูปแบบสร้าง ให้ตามองเห็น เป็นอักษรไว้พิมม์ ไว้เขียน ข้อ ๓. ความหมาย คำแปลของ ๑ เสียง และ ๒ รูปแบบสร้าง เช่น ข้อ ๑ [หน่ามชุบ], [จิง], [จัง วัด พู แก็ต], [รูวดีย], [มีย]. ข้อ ๒. น้ำชุบ, จริง, จังหวัดภูเก็ต, รูดี, มือ. ข้อ ๓. น้ำพริก, จริง, ชื่อจังหวัดที่เป็นเกาะใหญ่สุดของไทย, รูสะดือ, มือ. ถ้าตาเรามองเห็น . หน่ามชุบ, จิง, จัง วัด พู แก็ต, รูวดีย, มีย. . เราจะมีปัญหาในการอ่าน(ข้อ ๑) และเดาความหมาย (ข้อ ๒) ยากมาก ลองแปลความหมายของเสียง (ข้อ ๑) ดังนี้ . น็อกบินค้ามหน็อน หร็อดฉ็อนหน็อก หน็อกน็อกบ็อนน็อน . เป็นความพยายามเขียนให้ใกล้เคียงกับเสียง (ข้อ ๑) ที่ได้ยินเพื่อใช้เป็น ข้อ ๑ และข้อ ๒ แต่ถ้าเราเขียน (ข้อ ๒) เป็น . นกบินข้ามถนน รถชนนก นกน็อคบนถนน . นี่คือเขียน ไม่ใช่อ่าน(หรือออกเสียง) ถ้าออกเสียง จะเป็น . น็อกบินค้ามหน็อน หร็อดฉ็อนหน็อก หน็อกน็อกบ็อนน็อน . ย้อนกลับไปข้างต้น เราเห็นคำ (เขียน) ข้อ ๒ เป็น น้ำชุบ, จริง, จังหวัดภูเก็ต, รูดี, มือ. ผล :- คนทุกภาคเข้าใจ . ชาวภูเก็ต จะอ่านหรือออกเสียง (ข้อ ๑) เป็น หน่ามชุบ, จิง, จัง วัด พู แก็ต, รูวดีย, มีย. ผล :- ชาวภูเก็ตฟังรู้เรื่อง ชาวภาคอื่น ฟังไม่รู้เรื่อง จึงต้องมีคำแปลหรือความหมาย เป็น น้ำพริก, จริง, จังหวัดภูเก็ต, รูสะดือ, มือ. . อีกปัญหาหนึ่งของการเขียน ที่ไม่มีใครสามารถเขียนระดับเสียงวรรณยุกต์ทั้ง ๘ เสียงระดับได้ เพราะเรามีอักขระเพียง เอก โท ตรี จัตวา ลองทดลองเขียน มะละกอ เป็นภาษาภูเก็ตดูก็ได้นะ เขียนเสร็จ ให้ฅนอ่านภาคกลางลองอ่านดู ว่าเสียงระดับเดียวกับที่ชาวภูเก็ตออกเสียงจริง ๆ ไหม ไม่ว่าจะเขียนอย่างไร จะไม่มีเสียง ลอกอ ของชาวภูเก็ตเลย นักสัทอักษรจึงต้องเลี่ยงไปใช้ภาษาสากลเป็น [lɔ:5 kɔ:3] . . *** วัฒนธรรมภาษา 2 วัฒน์ ภาษาสื่อสาร |
|
| แก้ไขล่าสุดเมื่อ ( พุธ, 07 กรกฎาคม 2021 ) |