๔(๑) โรงผลิตน้ำอัดลม(บี้หลิด)

 (มห.ภูเก็จ 2347)

            ส่วนประกอบที่สำคัญของน้ำโซดาและอัดลม คือน้ำและก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ ผสมกันในอัตราส่วนที่เหมาะสมภายใต้ความกดดันสูง จะเป็นน้ำโซดา  หากผสมน้ำตาลที่ละลายเป็นน้ำรวมกับเชื้อน้ำหอมที่มีกลิ่นและสีต่าง ๆ จะเป็นน้ำอัดลม เช่น สีแดงเป็นกลิ่นสละ และกลิ่นกุหลาบ  สีใสเป็นกลิ่นโซดา   สีส้มรสส้ม สีเขียวรสมะนาว  สีดำรสซาซี  สีเหลืองรสสับปะรด

            ขวดที่บรรจุในระยะเริ่มแรก เป็นขวดมีลูกแก้วปิดแทนฝาจีบ  ความดันของน้ำอัดลมจะดันลูกแก้วขึ้นติดกับยางที่ปากขวด  น้ำอัดลมจะคงความซ่าอยู่ต่อไปจนกว่าจะกดลูกแก้วลง ความดันภายในขวดจะลดลง  ลูกแก้วจะตกไปค้างอยู่ที่คอขวด   ทางโรงงานจะนำขวดไปบรรจุน้ำอัดลมใหม่  ลูกแก้วจะถูกลมดันไปติดที่ปากขวดดังเดิม  โรงงานจึงใช้ขวดหมุนเวียนไป  แต่การทำความสะอาดขวดในลักษณะที่มีลูกแก้วเช่นนี้ ไม่สะดวกในการทำความสะอาด  โรงงานบ่านอยู่หลองจึงเลิกใช้ขวดแบบลูกแก้ว

            โรงงานผลิตน้ำอัดลมเกิดขึ้นแห่งแรกโดยนายเพ็กโพ้ย ต.เจริญ ก่อน พ.ศ.๒๔๔๖ เพราะในปีนี้ได้โอนกิจการให้นายซิมเปี้ย  โสดาบรรลุ ดำเนินกิจการใช้ชื่อ”บ่านอยู่หลอง” โรงงานอยู่ที่ ๑๓๒ ถนนเยาวราชตำบลตลาดใหญ่ อำเภอเมืองภูเก็ต  เมื่อผู้บริโภคนิยมน้ำอัดลม จึงมีโรงงานผลิตน้ำอัดลมดำเนินการเพิ่มขึ้นถึงปี พ.ศ.๒๕๐๐ มีโรงงานน้ำอัดลม ๔ โรง คือ โรงงานบ่านอยู่หลอง  โรงงานเกียรติสินธุ์ อยู่ที่ ๗๖ ถนนระนอง ตำบลตลาดเหนือ  โรงงานแสงไทย อยู่ที่เดียวกับโรงงานเกียรติสินธุ์  และโรงงานภูเก็ตโซดา อยู่ที่ถนนเยาวราช ตำบลตลาดใหญ่

            ในการดำเนินงานผลิตน้ำโซดาและน้ำอัดลม  มีหน่วยงานจากกระทรวงสาธารณสุข คือคณะกรรมการอาหารและยา ได้จัดให้ทุกโรงงานผลิตโซดาในจังหวัดภูเก็ตเป็นโรงงานเท่ากับโรงงานขนาดใหญ่ได้กลายเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้โรงงานผลิตน้ำอัดลมเลิกล้มกิจการ และสิ้นสุดการผลิตในปี พ.ศ.๒๕๓๓