ขวานฟ้า

น. หินกระเทาะให้มีความคมใช้เป็นมีดหรือขวานของมนุษย์สมัยก่อนประวัติศาสตร์  ชาวบ้านทั่วไปเชื่อว่าเป็นหินที่หล่นมาจากฟ้าในช่วงฟ้าผ่า  นิยมนำไปเก็บไว้ในโอ่งน้ำดื่มเชื่อว่าทำให้น้ำดื่มมีความเย็น  ทางโบราณคดีเรียกว่า ขวานหิน  พัฒนาการจากการใช้หิน(เป็นก้อนตามธรรมชาติ)เป็นเครื่องมือของมนุษย์เมื่อ ๒ ล้าน ๕ แสนปีที่ผ่านมาแล้วของมนุษย์โฮโม ฮาบิบิส พัฒนาไปเป็นหินกระเทาะ รูปทรงกลมมนขนาดพอมือจับได้ถนัด พัฒนาจากหินกระเทาะกระเทาะจนมีความคมใช้เป็นมีดหรือขวาน เพื่อให้เหมาะในการใช้  จึงได้นำไม้มาผูกด้วยหนังสัตว์เป็นรูปขวานมีด้าม

ในจังหวัดภูเก็ต นักโบราณคดีได้ขุดค้นทางโบราณคดีที่บ้านกมลาพบขวานหินอายุประมาณ ๔,๐๐๐ ปี  จึงได้กำหนดว่าภูเก็ตมีมนุษย์อาศัยผ่านมาแล้ว ๔ พันปี  ชาวเหมืองมักพบขวานฟ้าในบริเวณหลุมเหมืองแร่  ปี พ.ศ.๒๕๑๔ ผศ.สมหมาย ปิ่นพุทธศิลป์ พบขวานหินมีบ่า(ไว้ผูกมัดเชือกหนังกับด้ามไม้)ในบริเวณมหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต

ภูเก็จออกเสียง  [khwaan1-khaa7]

ชาวภูเก็จออกเสียง ฟ [f] เป็น คฺว-ขฺว [khw] คำที่ภาษากลางใช้ ฟ เช่น ฟุ้ง ไฟฟ้า ฝน ฝา ฝ่า ชาวภูเก็จจะออกเสียงพยัญชนะต้นเหล่านี้เป็น [khw-]  ด้วยความเคยชิน เมื่อออกเสียงสำเนียงภาษากลางแล้ว ก็มักออกเสียงเป็น [khw-] ด้วย

เทียบรูปเทียบเสียง : khwan-kha (khwan-fa)

ขวานฟ้า พบในขุมเหมืองบ้านในทู กะทู้ ภูเก็ต 83120

***

หมายเหตุภูเก็จ

สารานุกรม มทศ.

พจนานุกรมภาษาถิ่นภูเก็จ

วัฒนธรรมวัฒน์2 ภาษาสื่อสาร แถว2

Khru Phai Umarat Palian