หลานน้อยกลอยใจ                                                                           

สรวิชญ์        ศรีอารยา 

1......               

ตั้งแต่ยายน้อยรับ “หนูจี๊ดจ๊าด” หลานสาวที่เกิดจากลูกสาวคนโตมาเลี้ยงตั้งแต่แบเบาะ ทำให้หล่อนต้องเปลี่ยนการใช้ชีวิตอย่างสบายหลายสิบปี มาเป็นภาระในการเลี้ยงดูเด็กเล็กๆ  ถึงจะไม่ลำบากตรากตรำมากเท่ากับการทำขนมขาย เมื่อตอนเป็นสาวๆ  แต่ก็เหนื่อยล้ามากพอสมคาร เพราะหนูจี๊ดจ๊าดค่อนข้างเป็นเด็กกินยาก ป่วยเป็นโรคอยู่บ่อยๆ แม้นจะมีลูกชายและสามี คอยเป็นลูกมือช่วยดูแลบ้างในบางเวลา  แต่หน้าที่หลักส่วนใหญ่แล้ว ก็หนีไม่พ้นความรับผิดชอบของหญิงชราอยู่ดี“ดูซิ ฉันออกไปซื้อขนมแป๊บเดียว นมที่ชงตั้งให้เห็นทนโท่ทั้งขวด ยังไม่ได้เอาให้หลานกินเลย ถ้าฉันเข้ามาสายกว่านี้ จี๊ดจ๊าดไม่ต้องหิวแย่หรือลูก”  คำต่อว่าของผู้เป็นยาย ทำเอาผู้เป็นน้าชายรีบเอาขวดนมจุกปากเด็กน้อยทันที ก่อนที่ยายน้อยจะเอะอะโวยวายให้รำคาญหูมากกว่านี้  เลยเวลาหิวไปแล้ว เมื่อถูกบังคับให้กินนม เจ้าตัวเล็กก็ทำฤทธิ์ร้องไห้โฮ“ไอ้เด็กเวร! แหกปากร้องอยู่ได้ เดี๋ยวได้ร้องสมใจแน่” หญิงชราโมโหตวาดเด็กหญิงที่ร้องไห้กวนทั้งคืน จนตัวเองนอนไม่หลับ ตาหาญเห็นเหตุการณ์ไม่สู้ดี จึงรีบคว้าตัวหลานไปอุ้ม ก่อนเด็กน้อยจะถูกทำร้ายจากอีกฝ่าย แต่กระนั้น! หนูจี๊ดจ๊าดก็อยากให้ผู้เป็นยายอยู่ใกล้ๆ ตัวเองอยู่ดี แม้นว่าตอนนี้ยายน้อยจะอารมณ์ไม่ดีก็ตาม

“อีน้อย มึงเป็นบ้าไปแล้วเหรอไง? เด็กมันเป็นไข้ เอามานี่ กูเลี้ยงเอง มึงไปนอนเถอะ” หนูจี๊ดจ๊าดไม่รู้ว่า ตัวเองเป็นผู้ก่อชนวนสงครามประสาทเล็กๆในครอบครัวของยายน้อย ได้แต่ส่งเสียงแหกปากลั่นต่อไปอย่างไม่เกรงใจใครทั้งสิ้น
“ตั้งแต่ได้อีตัวเล็กนี่มาเลี้ยง กูไม่ได้เป็นอันทำอะไรเลย จะไปเที่ยวไหน จะทำอะไรก็ไม่ได้ดั่งใจ ดูมันติดขัดไปหมด จะส่งมันกลับไป ให้แม่มันเลี้ยงที่ปทุมฯแล้ว” ยายน้อยบ่นกระปอดประแปดตามประสาคนแก่ ทั้งที่ในใจอดเป็นห่วงอาการของหลานสาวสุดที่รักไม่ได้
“อย่าร้องมากนะหลาน โน่นยายแปลงร่างเป็นยักษ์แล้วนะ ไม่กลัวเหรอจี๊ดจ๊าด?” ผู้เป็นน้าชายต่างก็ตกใจไม่แพ้กัน กลัวยายน้อยจะลงมือลงไม้กับหลาน  รีบมาช่วยปลอบโยนเด็กน้อยเป็นการใหญ่
“ก็มันเป็นเด็ก จะไปรู้เรื่องอะไร วันนี้อยู่กับตาก็ได้นะหลาน ถ้าไม่ได้จี๊ดจ๊าด มึงจะมีอาการมากกว่านี้”
ยายน้อยเริ่มเป็นโรคซึมเศร้าตามวัยอายุที่มากขึ้น หมอสั่งบอกให้หาอะไรทำเพลินๆ โชคดีที่ได้หลานสาวมาเลี้ยงดู ทำให้แต่ละวันไม่มีเวลาว่าง คิดโน่นคิดนี่ให้อาการของโรคกำเริบขึ้นมาอีก แต่เนื่องจากหลานสาวคนนี้ ตั้งแต่เกิดมาไม่ยอมนอนกลางวันเหมือนเด็กทั่วๆ ไป จึงทำให้หล่อนไม่ค่อยได้นอนกลางวันมากเหมือนแต่ก่อน เมื่อถูกรบกวนด้วยเสียงร้องไห้ของเด็กเล็ก จึงหาทางระบายออกมากับคนรอบข้างในบางครั้ง
“จี๊ดจ๊าดมันไม่เอาอ๋อย มันติดแม่น่ะ”
ในอ้อมกอดของน้าชาย ไหนจะอุ่นเท่ากับผู้เป็นยาย ที่เฝ้าทนุถนอมมาตั้งแต่แรกเกิด เมื่อถูกส่งไปให้หญิงชราอุ้ม เสียงร้องที่แผดจ้าค่อยๆ เพลาลง แต่ก็ยังไม่เงียบสนิททีเดียว ยังคงร้องสะอึกสะอื้นในลำคอ ไม่กล้าทำฤทธิ์กับยายน้อยมาก เหมือนจะรู้ตัวดีว่า ถ้าขืนทำกิริยาอย่างนั้นอีก ผู้เลี้ยงดูจะไม่รักใคร่ใยดี
“ตัวเล็กยังฤทธิ์มากแค่นี้ ถ้าโตขึ้นมาไม่รู้ฤทธิ์มากแค่ไหน ดูซิ! อ๋อย มันต้องการจะเอาชนะกู โอ๊ะ! โอ๋!  ยายไม่ได้ว่าหลานซักหน่อย รู้สึกว่าแพมเพิร์ดหนัก ไหนดมตุ๋ยตุ่ยว่าเหม็นหรือยัง?”
หลังจากถอดผ้าอ้อมสำเร็จรูปออกแล้ว หล่อนก็ก้มลงไปดมตรงนั้นอย่างไม่รังเกียจ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบก้อนสำลีชุบน้ำต้มสุก เช็ดบริเวณอวัยวะเพศอย่างเบามือที่สุด ตามด้วยการโรยแป้ง ก่อนจะใส่ชิ้นใหม่ให้หลาน ด้วยความเอาใจใส่เป็นพิเศษ
ยายน้อยยังคงต่อว่าหลานสาว ด้วยความหงุดหงิดโมโหอีกไปสักระยะหนึ่ง ที่ต้องมาแบกภาระเลี้ยงดูเด็กเล็กๆ จนทำให้ตัวเองไม่ได้พักผ่อนเท่าที่ควร น้ำหนักตัวลดลงไปตั้งห้ากิโล ตั้งแต่เลี้ยงจี๊ดจ๊าดมา
“ใครจะเอาไปเลี้ยง ก็เอาไปเถอะ กูไม่เลี้ยงแล้ว อีนี่กวนกูดีนัก จะไปจ้างใครเลี้ยงกี่พันกี่หมื่นก็เชิญ”
เหมือนหนูจี๊ดจ๊าดจะรับรู้เสียงเกลียดชังของผู้เป็นยาย แม้จะหลับไปแล้ว แต่เด็กน้อยก็แผดเสียงร้องขึ้นมาเฉยๆ เสียอย่างนั้น จนหญิงชราต้องก้มหน้าลงไปปลอบเป็นการใหญ่
“ยายเลี้ยงหนูมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย ใครจะเอาไปทิ้งได้ลง พอมันรู้ว่าเราจะทิ้ง ตัวเท่านี้รู้เดียงสาเสียแล้ว เก่งเหมือนใครเอ่ย?”
ระว่างที่หนูจี๊ดจ๊าดนอนหลับอุตุอย่างสบายอยู่นั้น ยุงตัวหนึ่งก็บินเข้ามาเกาะที่ขา “นี่แนะ กัดหลานกู สมควรตาย”
เพี๊ยะ! ทั้งๆ ที่ได้เคยสัญญากับเจ้าอาวาสวัดใกล้บ้านที่นับถือว่า จะไม่ผิดศีลข้อ 1  ฆ่าสัตว์โดยไม่จำเป็น แต่เมื่อเห็นเด็กน้อยกำลังจะถูกทำร้ายต่อหน้าต่อตา ยายน้อยยอมไม่ได้ ยอมรับบาปกรรมแทนหลานรักเสียเอง หลานข้าใครอย่าแตะเชียวนะ เจ้ายุงร้าย!แกน่ะสมควรตายอย่างยิ่ง
ยายน้อยรู้สึกว่างเป็นอิสระ จากพันธการเลี้ยงดู เมื่อตอนหนูจี๊ดจ๊าดหลับเท่านั้น แต่กระนั้นก็ไม่วายเย็บเสื้อผ้าให้หลานสาวอีกนั่นแหละ แทนที่จะไปนอนหลับพักผ่อน
“อย่าไปทำเลยแม่ ซื้อชุดสำเร็จรูปดีกว่า เดี๋ยวปวดหลังขึ้นมา ต้องไปหาหมออีก ได้ไม่คุ้มเสียหรอก”
น้าอ๋อยเตือน เมื่อเห็นหญิงชราขยันเย็บเสื้อผ้า ด้วยจักรอย่างขะมักเขม้น
“เสียดายผ้าเก่าที่ไม่ได้ใช้ นำมาตัดให้จี๊ดจ๊าดมันใส่เล่น ดีกว่าปล่อยทิ้งไว้ ให้ฝุ่นเกาะเฉยๆ”
หญิงชราดื้อจะทำ โดยไม่มองหน้าของลูกชาย สายตายังจดจ้องกับการเอาด้ายสนเข็มมากกว่า หล่อนใช้เวลาในการตัดเย็บเพลินเกือบชั่วโมง เมื่อนึกขึ้นได้ว่า ช่วงสี่โมงเย็นต้องป้อนข้าวให้หลานกินอีก จึงผละงานเย็บไปปรุงอาหารต่อ
เนื่องจากจี๊ดจ๊าดเกิดในช่วงที่พ่อแม่เลิกทางกัน จึงได้รับการดูแลเอาใจใส่อย่างดีจากตายายและน้า ก่อนที่ “โอ๋” แม่ของจี๊ดจ๊าดจะตั้งท้อง ฝันว่าได้แหวนเพชรวงหนึ่ง แต่ไม่ได้ใส่เอง กลับมามอบให้ญาติฝ่ายตัวเอง ผู้เป็นแม่ก็ได้แต่ทำงานต่างจังหวัด ส่งเงินมาเลี้ยงดูลูกน้อยเท่านั้น มีช่วงวันหยุดยาวๆ เท่านั้น ที่ได้กลับมาเยี่ยมลูกสาวที
ดังนั้น การเลี้ยงดูส่วนใหญ่จึงไม่พ้นจากผู้เป็นยาย ตาและน้าชาย ในเมื่อหลานสาวเปรียบเสมือนแก้วตาดวงใจของครอบครัวนี้ เด็กหญิงจี๊ดจ๊าดจึงเป็นที่รักของทุกคน
“จี๊ดจ๊าดมาใส่ชุดนี่ ให้น้าอ๋อยดูหน่อยทีซิว่า สวยเหรอเปล่า?”
ชุดผ้าต่วนกี่เพ้าสีแดงสดอยู่บนตัวเด็กหญิงเรียบร้อย หลังจากที่ถูกผู้ใหญ่จับตัวหันซ้ายหันขวา เพื่อตรวจดูความพอดีในการสวมใส่
“ซื้อผ้ามาให้หลานทั้งที กระดุมก็ไม่เย็บ มันเอากาวไปแปะเฉยๆ ใส่ไม่กี่ครั้งก็หลุดแล้ว ทำไมไม่ซื้อให้ยาวกว่านี้ แป๊บเดียวมันก็โตขึ้นอีก”
ยายน้อยบ่นกระปอดกระแปด เมื่อเห็นฝีมือการตัดเย็บที่ไม่ประณีต เดือดร้อนตัวเองต้องตัดเย็บให้เรียบร้อยอีกครั้ง
“ของน้าอ๋อย ซื้อมาตั้งหลายร้อย แต่ของตาไม่ต้องซื้อ สวยมั๊ยจี๊ดจ๊าด?”
ผู้เป็นตาเพิ่งจะเก็บกระเป๋าลายการ์ตูนมิกกี้เม้าส์ได้จากถังขยะ มันอยู่ในสภาพเรียบร้อย เพียงแต่สกปรกมากไปหน่อย ทำความสะอาดก็อยู่ในสภาพใช้การได้แล้ว
“มึงก็เหมือนกัน เอาแต่ของเหลือเดนมาให้หลาน ซื้อใหม่ให้...อย่างมากก็ไม่เกินสองร้อย ขี้เหนียวล่ะไม่มีใครเกิน”
หญิงชราว่ากระทบ ทำเอาตาหาญถึงกับประชด ซื้อองุ่นไร้เมล็ดกิโลละร้อยห้าสิบมาเลี้ยงหลานเสียเลย ในเย็นวันนั้น ทั้งหลานสาวและลูกชาย ไม่แคล้วได้ประโยชน์ร่วมกัน อิ่มเอมเปรมปรีดิ์ถ้วนหน้า

...........................................................
 2......
 ยายน้อยไม่ได้นอนติดต่อกันหลายคืน  เพราะต้องคอยดูแลไม่ให้ไข้ของหนูจี๊ดจ๊าดขึ้นสูง ทำให้ตนเองต้องล้มเจ็บ ถึงกับไปนอนให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาล
 จี๊ดจ๊าดตอนนี้อายุประมาณสามขวบ  พูดได้เป็นบางคำ เมื่อยายไม่อยู่ ก็รบเร้าให้ตาหาญและน้าอ๋อยพาไปเยี่ยม แต่คนที่บ้านก็หาอุบายหลอกล่อไม่ให้ไป เนื่องจากเพิ่งหายไข้ เกรงว่าจะไปติดเชื้อที่โรงพยาบาล แล้วกลับมาไม่สบายอีก
“ยาย ไปหายาย” เด็กน้อยเดินเข้ามาเกาะแขนน้าชาย ส่งสายตาน่าสงสาร ให้ผู้ใหญ่ทำตามที่ตัวเองร้องขอ หลังจากไปสวมรองเท้าคู่เล็กของตัวเองเรียบร้อยแล้ว
“ไปไม่ได้ ยายไปซื้อของ เดี๋ยวมา ออกไป... เสือกัดนะ จี๊ดจ๊าดไม่กลัวเสือเหรอหลาน โฮ่!” น้าอ๋อยทั้งขู่ทั้งปลอบในคราวเดียวกัน แต่เด็กหญิงยืนยันจะออกไปตามหาผู้เป็นยายให้ได้ เมื่อไม่ได้ดั่งใจผู้เป็นหลานจึงแผดเสียงร้องไห้จ้า
 หลิว เด็กสาวข้างบ้าน เมื่อเห็นเด็กหญิงร้องไห้โฮ ก็เข้ามาช่วยกันปลอบเป็นการใหญ่ หนูจี๊ดจ๊าดเงียบไปได้พักใหญ่ แต่เมื่อไม่เห็นผู้เป็นยายที่อยู่กันมาตลอด ก็ร้องขึ้นอีก
 “ยาย ไปหายาย”
คราวนี้หลานสาวกระทืบเท้า โบกไม้โบกมือไม่เอาอะไรทั้งนั้น จนน้าอ๋อยเอาไม่อยู่ เยี่ยวใส่ผ้าอ้อมสำเร็จรูป จนเมื่อเขาก้มลงไปอุ้มตัวเด็กน้อย จึงรู้สึกว่ามีน้ำหนักเพิ่มขึ้น ชายหนุ่มจึงหาทางเปลี่ยนผ้าอ้อมชิ้นใหม่ให้หลาน
 “เอ ไอ้แพมเพิร์ดมันใส่ยังไงนะ? อ้อ! ใส่ได้แล้ว”
ผู้เป็นน้าหาวิธีการใส่แพมเพิร์ด ให้กับตัวเล็กอย่างใช้ความคิด ตอนทำฤทธิ์ หนูจี๊ดจ๊าดอึออกมากองโตด้วย ชายหนุ่มเช็ดก้นของหลานสาวด้วยความรังเกียจ  เผลอหลุดปากคำว่า “ขวะ” ออกมา  เด็กน้อยจึงหลุดเสียงหัวเราะเบาๆ ออกมา ที่ทำให้ผู้เป็นน้าชายหัวหมุนกับการเลี้ยงดูได้ ไม่เหมือนกับยายน้อยเวลาเปลี่ยนผ้าอ้อม หญิงชราต้องทดสอบด้วยการก้มลงไปดม ตรงอวัยวะเพศของเด็กหญิงทุกครั้งด้วยความเต็มใจ
 “โอ๊ะ! อีโป๊ะ เหม็นเหรอยัง?”
ยายน้อยมักจะก้มหน้าลงไปคลุกเล่น ตรงตำแหน่งนั้นกับหลานสาวสุดที่รักอยู่บ่อยๆ
เสร็จจากการชำระล้างของเสียแล้ว ยังต้องมาชงนมให้หลานตัวเล็กอีก น้าอ๋อยพยายามทบทวนวิธีการชงนมผง จากภาพในอดีต เมื่อตอนที่ยายน้อยเลี้ยงอีกฝ่าย
“เอ!  มันน่าจะใส่กี่ช้อนกันน่ะ? เอาสองช้อนก็แล้วกัน จะได้กินอิ่มเร็วๆ แล้วหลับง่ายๆหน่อย”
ชายหนุ่มเผลอรินน้ำร้อนลงในขวดมากเกินไป  จนเด็กน้อยไม่สามารถกินได้ จำต้องเททิ้งไปและชงใหม่ นึกขึ้นได้ว่าต้องรินน้ำร้อนลงไปนิดหนึ่ง เพื่อให้ผงนมละลายก่อน ตามด้วยการเติมน้ำต้มที่เย็นแล้ว จนถึงขีดบนขวดพลาสติก แล้วเขย่าจนผงนมและน้ำ รวมกลายเป็นเนื้อเดียวกัน
“คราวนี้...จี๊ดจ๊าดกินได้แล้วนะหลาน หลับซะนะคนดี”
ผู้เป็นน้าก้มมองหลานสาว ที่ดูดกลืนนมด้วยความภาคภูมิใจ แม้นในวันที่ยายน้อยป่วย เขาก็สามารถเลี้ยงดูหนูจี๊ดจ๊าดได้หลายอย่าง น้ำตาที่คลอเบ้าของเด็กน้อย ทำให้ตัวเองอดเป็นห่วงผู้เป็นแม่ ที่กำลังรักษาตัวในโรงพยาบาลไม่ได้
“เฮ้อ! ไม่รู้...แม่จะได้กลับวันไหน? สงสารจี๊ดจ๊าดจังเลย ดูซิติดแม่ จนนอนกลางวันไม่หลับ”
“นั่นยายน้อย ยายอยู่นั่นไง!” หลังจากกินนมอิ่มแล้ว น้าอ๋อยจูงมือหลานเดิน ไปดูรูปขาวดำของหญิงชราถ่ายเมื่อสมัยสาวๆ  ที่แขวนอยู่ข้างฝาผนัง ชี้ไปยังรูปนั้น
 “ยาย คิดถึงยาย ไปหายาย”
คำพูดของเด็กน้อย ทำเอาน้าชายถึงกับน้ำตาซึม โถ! ตัวแค่นี้ยังคิดถึงผู้มีพระคุณ ที่เลี้ยงดูมาแต่อ้อนแต่ออก น่าสงสาร      เสียจริง
 “ไปนอนก่อน เดี๋ยวน้าจะพาไปหายาย” เขาปลอบก่อนจะก้มลงอุ้มหลานไปยังเตียงนอน  แต่เจ้าตัวเล็กพยายามเขย่งตัวเอื้อมมือไปไขว่คว้ารูปของยายน้อย
“เอายาย ไปหายาย”
ชายหนุ่มคิดอะไรบางอย่างออก ปลดรูปที่แขวนนั้น ลงมาให้หลานนอนกอด น้ำตายังคลอหน่วยในเบ้าตา แม้นไม่ได้กอดตัวจริง ก็ให้ได้กอดรูปก็ยังดี เด็กมันคงคิดได้อย่างนั้น
 “ยายไม่สบาย ยายไปนอนที่โรงพยาบาล ถ้าอยากให้ยายหาย จี๊ดจ๊าดต้องนอนนะ หลานรัก ไม่เอาไม่ร้อง ยายยังไม่ตายทีนะ”
เด็กน้อยที่กำลังจะอ้าปากร้องต่อ ได้แต่ค้างเติ่งไว้อย่างนั้น ก่อนจะพูดออกมาอย่างไม่ยอมแพ้ผู้ใหญ่ว่า
“ยายหาย ยายมา”
“นอนเสียเถอะหลาน ถ้าตื่นขึ้นมา น้าอ๋อยจะพาไปเที่ยวสะพานหิน พาไปนั่งชิงช้า เอามั๊ย?จ๊ะ”
ผู้เป็นน้าใช้อุบายหลอกล่อ ให้หลานสบายใจ แต่เด็กวัยสามขวบ ได้แต่พูดพร่ำคำว่า “ยายหาย ยายมา ไปหายาย”  จนกระทั่งหลับไป แต่รูปนั้นยังอยู่ในอ้อมกอด สองมือยังกำกรอบรูปแน่น ราวกับว่ายายในรูปจะหายไปจริงๆ
ทันทีที่ลืมตา เด็กหญิงจี๊ดจ๊าดก็พบว่า ยายน้อยนั่งอยู่ข้างๆ ยิ้มกว้าง จนเห็นฟันหน้าที่เพิ่งงอกใหม่สองซี่ 
“ยายไม่ตาย ยายมาแล้ว”
หญิงชราโอบตัวหลานเข้ามากอด ร่วมร้องไห้ไปกับหลานด้วย อนิจจา! ยายหลานจากกันสองวัน เหมือนไปนานถึงสองปี
“ยายไม่ตาย ถ้าตายแล้ว...จะมาหาจี๊ดจ๊าดได้เหรอลูก?”
ยายน้อยพูดไปด้วยใจหายไปด้วย อดคิดถึงตอนที่นอนพักตัวในโรงพยาบาลไม่ได้  ฝันว่า...เห็นคนตายไปแล้ว มาชวนให้ไปอยู่ด้วย ตอนแรกจะไปด้วยแล้วเชียว แต่เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของจี๊ดจ๊าด ดังแว่วมาจากทิศไหนก็ไม่รู้ เลยตัดสินใจจะไม่ไปก่อน
ผลจากการได้นอนเต็มที่หนึ่งคืน ในโรงพยาบาล ไม่ต้องตื่นขึ้นมาชงนม และลุกขึ้นมาเปลี่ยนผ้าอ้อม ให้หลานตอนกลางดึก ทำให้สุขภาพของยายน้อยเริ่มดีขึ้น จนหมออนุญาตให้กลับบ้านได้
“ไหนยายดมซิว่าอีโป๊ะสะอาดเหรอยัง? เอ๊ะ! หนักเป็นกิโล นี่แสดงว่าตั้งแต่เช้า ยังไม่เปลี่ยนเหรอนี่?” 
ยายน้อยเป็นคนเดียว ที่ชอบก้มลงพิสูจน์กลิ่นตรงนั้นของหนูจี๊ดจ๊าด เมื่อของเก่าถูกเปลี่ยนใหม่ เด็กหญิงก็รู้สึกสบายตัว      นอนถ่างขา อำนวยความสะดวกให้หญิงชราเปลี่ยนผ้าอ้อมสำเร็จรูปได้ง่ายขึ้น แถมหัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจ เมื่อถูกโรยตามด้วยผงแป้งอันหอมกรุ่นอีก
“นี่ถ้ากูมาไม่ทัน ปิ๊หลานกู คงจะเน่าหนอนขึ้นแน่”
ถ้ามีเรี่ยวแรงด่าคนในครอบครัวได้แข็งขันอย่างนี้ แสดงว่าผู้เป็นแม่หายดีแล้วแน่นอน ทำให้น้าอ๋อยค่อนข้างสบายใจ ที่จะต้องไม่เลี้ยงหลานตัวเล็กให้ปวดหัวอีกแล้ว คิดไม่ถึงว่าการเลี้ยงเด็กเล็กๆ มันจะยุ่งยากมากเรื่องได้เพียงนี้ แม่น่ะมาดีแล้ว ทนฟังเสียงบ่นรำคาญหูแป๊บเดียว พอเหนื่อยเดี๋ยวก็หยุดบ่นไปเอง แต่ถ้าปล่อยให้ชายหนุ่มเลี้ยงหลานต่อไปเรื่อยๆ ไม่แน่ใจว่าเขาจะอกแตกตายเสียก่อน
............................................

นายสายัณห์  ตันติกิจ เจ้าของนามปากกา “สรวิชญ์   ศรีอารยา”
เขียนเสร็จ ณ วันที่ 1 มีนาคม 2553
แก้ไขครั้งที่ 1  ณ วันที่ 15 เมษายน 2553
แก้ไขครั้งที่ 2   ณ วันที่ 15 พฤษภาคม 2553
แก้ไขครั้งที่ 3   ณ วันที่ 4 มิถุนายน 2553

นายสายัณห์      ตันติกิจ
เลขที่บัตรประชาชน 3-8399-00124-42-9   ตำแหน่ง นักวิชาการสาธารณสุขชำนาญการ
บ้านพัก       ที่ทำงาน
6/8 ถนนศักดิเดช ซอยเสาเข็ม หมู่ 9    กลุ่มงานประกันสุขภาพ สำนักงานสาธารณสุขจังหวัดภูเก็ต
ตำบลวิชิต อำเภอเมือง จังหวัดภูเก็ต    อำเภอเมือง  จังหวัดภูเก็ต   83000
83000 โทรศัพท์มือถือ 086-2726965    โทร (076) 212297, 211330 ต่อ 307, 308
E-mail : อีเมลนี้จะถูกป้องกันจากสแปมบอท แต่คุณต้องเปิดการใช้งานจาวาสคริปเพื่ออ่านมันได้