จำนง สังขรักษ์

(มอภ.จห.๑๕๔๕๔)

ถ้าเดินย้อนท่องเสือข่วนไปบ้านดอนจะต้องผานนาหัวช้างแล้วเลยออกไปวังตาราดซึงเป็นบึงใหญ่อยูที่หน้าวัดดอน วังตาราดมีปลาชุ ม คนบา้นพอนบ้านยาสมัยกอนก่ามาหาปลากันแถวนี่ จึงเกิดเรืองที่ตาดำ ชนะศึกเขียนเป็นเพลงยาว...ว่า..

....โอ้บ้านพอนดินแดนแสนกันดาร

หัวละหานไม่มีมัจฉาใน

ไปหากินดินแดนแสนอนาถ

วังตาราดหัวช้างอันกว้างใหญ่ ...

ไชชายบ้านพอนคนน้นก่าพาแหลน มาแทงปลาในวังตาราด....

แทงได้เต่าครับ...

ก่าเชือกทีเปรียมไว้ร้อยปลามาร้อยเต่า แล้วเอามาผูกเอวไว้..แทงแหลนหาปลาต่่อไป...สักพักเต่าทีผูกอยูก่าชบไขไชชายน้้น....

ตาดำเขียนว่า..

..เต่าของเองโตงเตงไมเคยกัด

เต่าหน้าวัดถูกแหลนแค้นหนักหนา

ถึงตัวตายไม่เสียดาย.ซึงชีวา

ขบทั้งผ้าเลิกแล..แผลสำคัญ...

ตาดำชนะศึกเป็นกวีลูกทุ่งขนานแท้ของบ้านดอน มีกลอนเพราะๆหลายบทเสียดายทีไมมีใครจำได้เลย คนที่จำได้กะท่อนกะแท่นก็ทะยอยตายไป...

มีนิยายคำกลอนเรื่องพระยาแย้ กล่าวถึงแย้่ที่ต้องพาครอบครัวหลบหนีจากยักษ์คือคนขุดแย้ไปกิน

.....ชื่อแปะหุงพุงพองเหมือนต้องลม

เป็นโคดมอาจารย์ผลาญไม้ฟูน

ท้งเช้าเย็นแส้นหัวลูกถั่วเหล้า

ไอ้สุดเฝ้าปรนนิบัติไ่ม่ขัดสูญ

เรียนวิดชาอาจารบ์ทานทั้งมูล

เรืองแบกฟูนรู้ชับเข้ารับพร

รู้ว่าแย้ยังแคไหนแล่นไปถึง

เอาเชียะขึงตาท่านอาจารย์สอน

เอาต่องเสี้ยวเที่ยวงัดแผ่นดินดอน

ได้รับพรตาถ้าวก่าเข้าใจ

เรืองพระยาแย้ผมฟังยายแหมะน้าจวงตีนเล แกท่องทุกวัน (ปี2505) จำได้เท่านี้

เล่าให้ฟัง.

ใครจำพอได้ ช่วยแชรด้วยครับ