อาจารย์ต้อย (สิรินพัณ พันธุเสวี)
เล่าเรื่อง วค.ภูเก็ต
.(วคภ.3)

พอจะไปขอไลน์หันไปเห็นหนังสืออนุสรณ์งานพระราชทานเพลิงศพ"รศ.ฉลอง ภิรมย์รัตน์ ม.ว.ม.ป.ช. อดีตอธิการวิทยาลัยครูภูเก็ต(มหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต)เข้าพอดีเลยรีบยกมือขอขมาและขออนุญาต นำข้อมูลที่เกี่ยวกับประวัติศาสตร์เมืองภูเก็ต มาตอบท่านมี่ท่านลืม!!
ขอไหว้ครูก่อนนะแต่เป็นบทไหว้ครูที่

คุณสกุล ณ นคร ได้เขียนไว้อาลัยฯ
"มรดกของการรับรู้"

ได้รับทราบว่าการเสียชีวิตของรศ.ฉลอง ภิรมย์รัตน์ อดีตผู้ใช้ชวิตทั้งกายภาพและชีวภาพในยุคเริ่มต้นของวค. และได้วิวัฒน์มาสู่มหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ตในปัจจุบัน จาก ผศ.สมหมาย ปิ่นพุทธศิลป์ เมื่อเข้าถึงวันที่ ๓๐ พฤษภาคม ๒๕๕๐ ด้วยความระทึกใจยิ่งเสมือนได้เตือนให้นักประวัติศาสตร์ที่ร่วมสมัยกับท่าน และยังมีชีวิตอยู่ไก้ระลึกถึง...

แผ่นดินที่ทำเหมืองแร่แล้วถูกพลิกพื้นจนกลายเป็นความร่มเย็น สีเขียวได้นั้น ผู้กระทำต้องมีความคิดจะต้องเหน็ดเหนื่อยพากเพียร และได้ผู้ร่วมงานได้รวมแรงร่วมใจ เป็นเอกภาพได้นั้น มันยากเย็นเพียงใด?

 ผลงานของท่านที่ผ่านมา ย่อมเป็นคำตอบของสัจจะทาวประวัติศาสตร์ว่าสถาบันทางการศึกษาแห่งนี้ได้ให้อะไรแก่ชาวภูเก็ตและจังหวัดใกล้เคียง มันเป็นความภูมิใจของชาวภูเก็ต ที่ใกล้ขิดเหตุการณ์์ ย่อมจะลืมไม่ได้ในคุณูปการที่ได้เชื่อมต่อกันมาโดยสำคัญ

ผลงานการตอบแทนให้แก่แผ่นดินภูเก็ตในยุคนั้น ย่อมเป็นที่ประจักษ์ในขบวนการของท่านในความคิดและการกระทำ ในฐานะรองประธานคณะอนุกรรมการงานฉลองครบรอบ ๒๐๐ ปี ของวีรสตรีถลาง อันเป็นหัวใจสำคัญของงาน และก่อให้เกิดประวัติศาสตร์หน้าใหม่อันเป็นเรื่องราวของย่าจัน ย่ามุก อันเป็นความสมบรูณ์ตามวันธรรมถึง ๓๐๐ กว่าหน้า ซึ่งความดั้งเดิมมีเพียง ๑๓ บรรทัด คุณูปการในผลงานของท่านและผู้ร่วมงานงานของท่านที่ยังมีชีวิตอยู่ในครั้งกระนั้น..

(ตรงนี้สำคัญนะลุงหมาย จะทำการสิ่งใดอันเป็นมงคลฯ จะต้องขอ และขอขมาเรียกว่าผู้ที่ก่อตั้งและผู้ร่วมก่อตั้งฯ)

"ขอตั้งจิตอธิษฐานให้เป็นสัจจะบารมี เพื่อสังเวร เช่นไหว้ ต่อ ฟ้า-ดิน ให้ดวงวิญญาณของท่านได้เสวยสุขในภพในชาติที่มนุษย์พึงได้รับการตอบแทน ต่อผู้ประกอบคุณงานความดี ที่จะได้เอื้อเฟื้อ เกื้อกูล เป็นมรดกให้แตกหน่อและต่อยอดถึงลูถึงหลานตลอดไป

กราบขออนุญาตคัดลอกบทความนี้ อจ.สิรินพัณ พันธุเสวี..ขออนุญาต!! . อาลัยแด่.."รศ.ฉลอง ภิรมย์รัตน์" .