อรุณสวัสดิ์...เช้าวันอังคารที่ ๘ กรกฏ   วันนี้ตื่นมารู้สึกได้ถึงความไม่กระชุ่มกระชวยของร่างกายและจิตใจ  อันเกิดจากอากาศร้อนเมื่อคืน  ทำให้นอนไม่เต็มอิ่ม  มีมึนหัวเล็ก ๆ แต่เมื่อได้อาบน้ำก็ค่อยดีขึ้น    เก็บกระเป๋าเสร็จ     แต่ยังไม่ถึงเวลากินข้าวเช้า      เลยออกมาเดินชมนกชมไม้  ระหว่างทางเจอพี่ผู้หญิงที่ร่วมคณะมาด้วยกัน  ผวาเข้ามาหา  มาถึงพี่ท่านก็แพล่ม เอ๊ย พล่าม เอ๊ย  ระบายอารมณ์มากกว่า  ว่าเมื่อคืนจะเกิดกลียุคเพราะไม่มีพัดลมใช้ ไฟดับทั้งคืน นอนไม่หลับ หงุดหงิดหัวใจ  สารพัดสารพันที่พี่แกจะสรรหามาเล่า  ตอนแรกฉันก็ฟังพี่แกดีอยู่หรอก แต่เห็นพี่แกเดินไปบ่นไปไม่หยุด   เลยบอกว่า ทุกคนก็ร้อนเหมือนกันหมด  ดูท่าแกจะไม่เข้าใจ  และยังไม่คลายจากโทโส เดินบ่นต่อไปอีกยาวเป็นขบวนรถไฟสายกรุงเทพ – สุไหงโก -ลก    ทำเอาฉันรู้สึกจิ๊ด ๆ ขึ้นมาในสมอง  เลยตัดบทไปด้วยหน้าตาและน้ำเสียงที่ใสซื่อว่า “แล้วพี่จะบ่นไปไย ในเมื่อพี่มาทำบุญไม่ใช่หรือ?”  ทำเอาพี่แก เอ๋อ  กินไปชั่วลัดนิ้วมือเดียว ด้วยคงนึกไม่ทันว่าฉันจะใช้วาจาเป็นอาวุธประหัตประหารเช่นนี้  พี่แกจึงหันมามองฉันด้วยสายตาฉงนสนเท่ห์ ว่ายายนี่สงสัยจะไร้อารมณ์  ไร้แล้วซึ่งความรู้สึก หรือจะรู้ทันว่าฉันแอบชื่นชมแบบผู้ดี๊ผู้ดี  (ฮาฮา) ฉันขอแยกทางกับพี่เค้าตรงนั้น  เพราะกลัวพายุอารมณ์ที่ยังไม่สงบ งานนี้จึงขออ้างอิงคำของท่าน ว.วชิรเมธี มาใช้กับพี่แกหน่อยว่า “ปล่อยไม่ลง ปลงไม่เป็น”

            

เดินลัดเลาะเลี้ยวไปทางด้านข้างอุโบสถวัดไทยกุสินาราเฉลิมราชย์  เห็นมณฑปพระบรมสารีริกธาตุ   ที่ในหลวงทรงพระราชทานนามว่า พระมหาธาตุเฉลิมราชย์ศรัทธา สวยงามสะดุดตาด้วยลีลาลวดลายไทยที่อ่อนช้อย เจดีย์ทรงระฆังคว่ำขนาดเล็กรายล้อมรอบฐานเจดีย์องค์ใหญ่  ลักษณะสถาปัตยกรรมคล้ายพระบรมธาตุไชยา  จังหวัดสุราษฎร์ธานี แต่ฉันไม่ได้ขึ้นไปดูข้างใน   จึงเดินต่อไปออกที่ประตูด้านหน้ากุสินาราคลินิก  เจออ.ฤดีและอ.ปู่ ฉันอยากรู้เรื่องประวัติหมอชีวกโกมารภัจจ์    ซึ่งมีรูปปั้นอยู่ ณ บริเวณนั้น  จึงเนียน ๆ เข้าร่วมวงสนทนาขอความรู้เรื่องหมอชีวก จากอาจารย์ทั้งสองท่าน เมื่อได้คุยกับนักวิชาการระดับมือพระกาฬทั้งสองอย่างต่อเนื่อง ทำให้ต่อมกระหายความรู้ของฉันเริ่มทำงานอย่างเป็นระบบ  ด้วยสัญชาติญาณของความเป็นครูที่ดี  ทั้งสองท่านให้สาระกับฉันอย่างไม่ปิดบังอำพราง  นับเป็นมงคลยิ่งของเช้านี้ที่ได้รับความรู้เรียกน้ำย่อยก่อนอาหารเช้า   

     

                                     รูปปั้นหมอชีวกโกมารภัจจ์ 

เมื่ออ.ปู่เล่าจบ จึงขอให้เล่าเรื่องวาสิฏฐีภาคสวรรค์ต่อ  เพราะรู้สึกเพลินจนไม่หิวข้าวหิวน้ำ  แต่อ.ปู่ ไม่ยอมเล่า  แถมยังพูดจาให้ได้ฮากันอีกว่า “พูดมาก็นานสองนาน บัดนี้ได้ยึดไมค์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว      เพราะเจ้าของไมค์เสมือนว่าจะไม่ยินดียินร้ายที่จะเอาไมค์คืน”   ร้อนถึงท่านพระอาจารย์จูมต้องลุกขึ้นมาแถลงตอบข้อกล่าวหานั้นว่า .....”นั่งไม่ติดเพราะอาสนะร้อนที่คุณโยมเอ่ยวาจาอย่างนี้”    ทำเอาฉันฮาจนน้ำตาร่วง   เป็นความสุขที่ใกล้ตัวจริง ๆ  สุขที่จับต้องได้ สุขที่ไม่ต้องปรุงแต่ง อยากจะให้สองท่านเปิดเวทีวาทะวาทีกันซะจริง ๆ เพราะต่างก็มีมุมที่โดดเด่นเป็นอัตลักษณ์เฉพาะตัว ลูกล่อลูกชนไม่ต้องพูดถึง มัคคุเทศก์ระดับมืออาชีพควรขอเทคนิคไปใช้ ที่กล้าพูดอย่างนี้เพราะฉันมีประสบการณ์ที่ได้ร่ำเรียนสาขาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว  เป็นลูกศิษย์ อ.ปู่ ในรายวิชาหลักการมัคคุเทศก์ ที่โดนเคี่ยวซะเกือบเปื่อย  แต่ผลดีที่ได้รับมากเกินกว่าจะพรรณนาโวหาร เพราะสามารถใช้ทำมาหากินได้จนทุกวันนี้  ถึงแม้จะเปลี่ยนสายงานมาเป็นนักวิชาการแล้วก็ตาม  งานมัคคุเทศก์ซึ่งเป็นรากเหง้าของตัวเองก็ยังได้ใช้อยู่ไม่เว้นแต่ละวัน   และในการเดินทางไกลเช่นนี้ต้องได้มัคคุเทศก์ที่เป็นมืออาชีพจริง ๆ จึงจะทำให้การเดินทางไม่รู้สึกน่าเบื่อหน่ายเหมือนที่คณะของเราได้รับอยู่ในขณะนี้

                ตลาดแลกเปลี่ยนวัวระหว่างทางที่ผ่าน

            กินข้าวเที่ยงบนรถเสร็จ ก็ออกเดินทางต่อ จุดหมายปลายทางข้างหน้าคือ ป่ามหาวัน รถเคลื่อนเข้าเขตเมืองไพศาลี  เมืองดูเหงา ๆ สองข้างทางจะเห็นกสิกรทำกสิกรรมไปเกือบตลอดเส้นทางฉันเห็นแทบทุกบ้านจะมีที่เก็บเศษฟางและหญ้า  สานด้วยไม้ไผ่  มีรูปทรงคล้ายลอมฟางบ้านเรา  

             รถวิ่งเข้าสู่เขตป่ามหาวันก็จอดให้สมาชิกลง ฟังจากที่พระอาจารย์จูมและพระอาจารย์แกะเล่าว่า ป่ามหาวันแห่งนี้ เป็นสถานที่ที่พระนางมหาปชาบดี ผู้เป็นพระเจ้าน้าขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พร้อมด้วยเจ้าหญิงศากิยะ ๕๐๐ องค์ ทูลขอบวชเป็นภิกษุณี  ก็สำคัญอยู่ไม่น้อย 

                       ภายในป่ามหาวัน/สถูปพระอานนท์/เสาพระเจ้าอโศกมหาราช/หัวสิงห์

           อากาศร้อนใช่เล่น ทำเอาเหงื่อตกไปตามกัน ดีว่าได้ร่มมาประทังให้คลายร้อนไปได้บ้าง   ฉันแยกวงมาคนเดียวเพื่อสำรวจโบราณสถาน เห็นเสาพระเจ้าอโศกหันหน้าไปทางทิศเหนือ ยืนสง่าท้าแดดลมฝนให้ผู้คนได้ชื่นชม เป็นเสาหินทรายขัดมัน ตรงหัวเสาแกะเป็นรูปสิงห์ทั้งตัว สภาพค่อนข้างสมบูรณ์มาก ชาวคณะเดินไปหยุดสวดมนตร์บริเวณสถูปพระอานนท์ ที่สร้างขึ้นเพื่อเป็นอนุสรณ์แก่พระอานนท์ 

          หลังจากที่เดินสำรวจจนทั่วก็เดินมาสมทบกับคณะ  พอคณะเริ่มนั่งสมาธิฉันก็เริ่มปฏิบัติการถอยหลังออกไปทีละน้อย  ค่อย ๆ ย่องออกไป     เพราะไม่อยากรบกวนห้วงภวังค์ของผู้ใด   เดินมาเรื่อย ๆ นึกขำตัวเองอยู่เหมือนกันที่ทำตัวยังกะแมวขโมย  เหลียวซ้ายแลขวา พอไม่มีใครเห็นก็วิ่งปรู๊ดมาถึงหน้าประตูทางเข้าป่ามหาวัน  มาหยุดที่รถทัวร์ มีเด็ก ๆ มายืนรอกันหลายคน และในเวลาต่อมาก็เพิ่มปริมาณมากขึ้น ๆ   ฉันนึกสนุกเลยคุยเล่นกับเด็กเหล่านั้น  โดยมีกระเป๋ารถมาร่วมวงด้วย  ฉันสอนให้เด็ก ๆ ร้องเพลงไทย พร้อมทำท่าทางประกอบ   เด็ก ๆ  ชอบใจ ร้องตามทำตาม พยายามเปล่งเสียงตามที่ฉันสอน  เด็กบางคนไปเชิญชวนสมาชิกมาทั้งตระกูล  เพื่อมาดูฉันเล่นตลก   ทั้งแม่ ป้า  ยาย แถมมีตาตามมาด้วย มานั่งล้อมวงกันอย่างเป็นระเบียบ และไม่ได้แสดงท่าทีว่าจะขออะไรจากฉัน  ฉันถามเด็ก ๆ ว่าทำไมไม่ไปโรงเรียน  เด็กตอบว่าโรงเรียนหมดเวลาสอน เลยมาเล่นแถวนี้  พวกเค้าขอปากกาจากฉันเพื่อใช้เขียนหนังสือ  ฉันรู้สึกสะท้อนใจที่ไม่สามารถนิรมิตปากกาให้ได้   ในใจอยากให้ปากกากับทุกคน  เพราะการให้ปากกาเสมือนหนึ่งเป็นการติดอาวุธทางปัญญาให้พวกเค้า เพราะเมื่อเค้าได้รับการศึกษาจะทำให้สามารถพัฒนาคุณภาพชีวิตของตัวเองได้ในระดับหนึ่ง (วิญญาณครูเริ่มสิงสถิตอีกแล้ว)

            

                                            กลุ่มเด็ก ๆ ที่มาเล่น/ร้องรำทำเพลงไทย

         จากนั้น  คณะเดินทางต่อไปยังปาวาละเจดีย์  หรือสารีริกธาตุพระสถูปเจดีย์  เป็นสถูปโบราณขนาดเส้นผ่าศูนย์กลาง ๓ เมตร  หลังคามุงด้วยสังกะสีคล้ายศาลาแปดเหลี่ยม ล้อมรอบฐานเจดีย์โบราณ   ซึ่งได้รับการขุดค้นจากกองโบราณคดีของรัฐบาล  และนักโบราณคดีได้ยืนยันว่าเป็นสถูปที่บรรจุพระบรมสารีริกธาตุที่ขอแบ่งมาจากกุสินารา และจากสถูปอีก ๗ แห่ง อัญเชิญมาบรรจุไว้ในสมัยเดียวกันกับเมืองราชคฤห์ของพระเจ้าอชาตศัตรู     ฉันเดินออกมาหาน้ำดื่ม เพราะคอแห้ง ไปเจอร้านเล็ก ๆ ข้างทางขายการัมจาย ร้านสะอาดมาก ฉันฝากมาโนชซื้อแป๊บซี่ ระหว่างนั่งรอ ได้ยินเสียงประโคมดนตรีอยู่ไม่ไกลจากที่นั่ง เลยชวนคนขับรถเดินไปดู พบว่าเป็นพิธีแต่งงาน แต่ไม่ได้เข้าไปดูด้านใน  คณะสวดมนตร์เสร็จ เดินออกมายังรถที่จอดอยู่ข้าง ๆ สระน้ำขนาดใหญ่กว้างประมาณ ๕๐๐ เมตร ยาวประมาณ ๒๐๐ เมตร  เล่ากันว่าเป็นสระน้ำของเจ้าลิจฉวี

                                         ปาวาละเจดีย์  หรือสารีริกธาตุพระสถูปเจดีย์ 

            เมื่อกลับมาถึงวัดไทยเวสาลี  ฉันและ อ.ปู่ ขอติดตามแม่ชีอรัญญา และลาวา ไปตลาดด้วย  โดยมีโชตูเป็นคนขับรถตาต้าซูโม่ (ลักษณะใกล้เคียงรถจี๊ปอีซูซูคาริบเบี้ยนบ้านเรา)  ไปถึงตลาด ช่วยแม่ชีเลือกซื้อผักผลไม้ไปทำอาหารสำหรับวันพรุ่งนี้  เป็นตลาดนัดแบบแบกะดิน ของขายก็วางไว้ระเกะระกะคลุกฝุ่น  ในขณะที่เลือกซื้อผักผลไม้เห็นคนมุงดูอะไรเป็นกลุ่มใหญ่ พร้อมได้ยินเสียงดนตรีประโคมมาใกล้ ๆ   ด้วยความอยากรู้อยากเห็นจึงเดินฝ่าฝูงชนเข้าไปดู เห็นผู้หญิงกลุ่มหนึ่งแต่งกายด้วยอาภรณ์สีสันจัดจ้าทำพิธีบริเวณบ่อน้ำในตลาด     ฉันแทรกตัวเข้าไปดูใกล้ ๆ  เห็นกำลังบูชาก้อนหินก้อนหนึ่ง  ผู้หญิงคนนั้นทำความเคารพด้วยการแตะที่ก้อนหินแล้วเอามาแตะที่หน้าอก  ฉันทำหน้าแบบตั้งคำถามพร้อมชี้ไปที่พิธี  ผู้หญิงข้าง ๆ ตอบฉันมาเป็นภาษาฮินดีประกอบกับภาษามือ  ซึ่งฉันสามารถคาดเดาได้ทันทีว่า ผู้หญิงคนนั้นกำลังเข้าพิธีแต่งงานจึงมาสักการะเทพเจ้า

                                 บรรยากาศตลาดยามสนธยา ณ เมืองไพศาลี

                              บรรยากาศเดียวกันแต่จะอารมณ์ไหนบรรยายเองนะ

            คืนนี้พักที่วัดไทยเวสาลี บรรยากาศชวนให้คิดถึงบ้าน เพราะอยู่กลางทุ่งนา รู้สึกเหงาเล็ก ๆ เมื่อทอดสายตามองเห็นผืนนาเป็นทิวแถวยาวไกล  ฉันได้นอนชั้น ๒ กับอ.เอี่ยมนภาและแม่ชีอาจารียา  คณะไปทอดผ้าป่า  ตัวฉันทำการบ้านด้วยการอ่านหนังสือที่เอาติดมา นอนอ่านหนังสือเพลิน  จนอ.เอี่ยมนภามาตามให้ไปดื่มอะไรร้อน  ๆ  ฉันจึงได้ยุรยาตรออกจากห้อง   ลงมาชั้นล่าง  จึงได้รู้ว่า อ.ปู่ ไม่มีห้องนอน แม่ชีบุญเรืองจึงให้นอนห้องโถงชั้นล่างที่กว้างใหญ่ไพศาลีสมกับชื่อเมืองเพียงคนเดียว  ฉันกลับขึ้นห้องมาอ่านหนังสืออยู่ครู่หนึ่งไฟก็ดับ  เซ็งจิตเล็ก ๆ เลยปิดหนังสือล้มตัวลงนอน  ไฟก็ติดขึ้นมาอีก   แต่เราสามคนพร้อมใจกันนอน  เพราะพรุ่งนี้หนทางข้างหน้ายังมีอีกยาวไกล....   ฉันหลับไปกับความว้าวุ่นลึก ๆ ของใจ.........ที่ยังไม่สามารถสลัดได้..กับเหตุการณ์ของพรุ่งนี้ที่เมืองไทย...

แสดงความคิดเห็นเป็นเรื่องส่วนตน