ก้าวแรกที่โกลกัตตา

กลับจากต่างจังหวัดด้วยเหลือเวลาอันน้อยนิด เพราะมาถึงวันที่ ๒๘ มิย. เวลาเที่ยงคืน วันอาทิตย์ (๒๙ มิย.) เพลียจัด  นอน ๆ ลุก ๆ ทั้งวัน หาได้ทำอะไรไม่ จนถึงวันจันทร์ (๓๐ มิย.) เข้าไปสะสาง+มอบหมายงานจนถึง ๔ โมงกว่าจึงได้จรลีออกจากที่ทำงานด้วยใจอันว้าวุ่น แวะซื้อน้ำพริกแห้ง+แกงไตปลาและขนมกรุบกรอบไปกินกันเหนียวที่อินเดีย  ทุ่มกว่า ๆ ไปสนามบิน ได้ย้ำกับเชนเรื่องที่ตกลงกันไว้ เชนบอกอาจารย์ไปให้สบายใจนะ ทุกอย่างผมจัดการเอง  นี่แหละมีลูกศิษย์ดีเป็นศรีแก่ตัว..(ฮิ้ว)  ก่อนลงจากรถเตือน อ.ปู่ว่าอย่าลืมกล้องถ่ายรูป แต่เมื่อมาถึงสนามบินก็หอบหิ้วแต่กระเป๋าของตัวเอง เลยไม่ได้ดูคนอื่น  จากนั้นไปรอคณะที่ชั้นสองผู้โดยสารขาออก เหลียวมองกล้องถ่ายรูปที่คอ อ.ปู่ ใจหายวาบ ไม่เห็นมี    นึกในใจ...ว่าแล้ว..เตือนแล้ว..พยายามติดต่อเชนให้เอากล้องมาคืน......แต่ไม่สามารถติดต่อได้....จนกระทั่งเครื่องออกจากสนามบินภูเก็ตเวลา ๒๐.๔๕ น.....ฉันเลยให้อ.ปู่ติดต่อทางกรุงเทพ ฯ ช่วยซื้อกล้องใหม่ เพราะรู้ว่าหากไม่มีกล้องรับรองงานนี้อ.ปู่เฉาสนิทไปจนสิ้นโปรแกรมแน่นอน

เหมือนทุกครั้งที่ขึ้นเครื่องบินออกนอกประเทศไทย ฉันรู้สึกไม่มีความสุข กลัวอะไรไม่รู้ร้อยแปดพันประการ คิดถึงแม่ขึ้นมาจับใจ แอบงีบหลับไปนิดหนึ่งเพราะไม่ได้นอนทั้งคืน ตาเริ่มแสบเหมือนดั่งมีเม็ดทรายอยู่ด้านใน  และแล้วก็ตื่นมาเมื่อเวลา ๗ โมงกว่า ๆ ของประเทศไทย คาดว่าเครื่องกำลังจะลงเพราะก้มมองทางปีกเครื่องบินเริ่มเห็นบ้านเรือน ทุ่งนา และถนน จากนั้นไม่นานเครื่องค่อย ๆ ร่อนลงอย่างช้า ๆ และจอดสนิทด้วยเวลาประมาณ ๑.๔๐ นาที  ผู้คนต่างพากันทยอยลงจากเครื่องรวมทั้งตัวฉัน ที่เมื่อหลุดมาเหยียบรันเวย์สนามบิน ก็ให้ดีใจอย่างสุดแสนเพราะสามารถรอดปลอดภัยมาถึงสนามบินกัลกัตตากับเค้าจนได้

     ผ่านสนามบินเข้ามาด้านใน  มองหาห้องน้ำป็นอันดับแรก แต่ด้วยข้อมูลเรื่องห้องน้ำของอินเดีย  ทำให้ฉันผวาเล็ก ๆ เพราะกลัวเจอกับสิ่งอันไม่พึงปารถนา  แต่เมื่อเข้าไปจริง ๆ ก็ไม่เป็นเหมือนที่คาดไว้  รู้สึกผ่อนคลายผ่านไปอีกหนึ่งครั้ง  แล้วมาต่อที่พิธีการตรวจคนเข้าเมือง มีคณะเราเป็นคณะแรกที่มาถึง อ้อ ลืมบอกไปเวลาของอินเดียช้ากว่าเมืองไทย ๑.๓๐ นาที ฉันเลยต้องหมุนนาฬิกาตามเวลาในอินเดียเพื่อป้องกันการสับสนในเวลานัดหมาย

 

หลุดมาด้านนอกสนามบิน พระพิรุณโปรยปรายลงมาอย่างต่อเนื่อง เป็นฝนแรกที่ต้อนรับคณะของเราในวันนี้  ด้านนอกยังคงเงียบเหงา เพราะเช้ามาก ฉันมองผู้คนที่สนามบินกัลกัตตาอย่างคนแปลกหน้า พวกเค้าก็มองฉันตอบด้วยความรู้สึกเดียวกัน  มีผู้ชายนำแก้วน้ำเล็ก ๆ พร้อมชานมมาเสนอให้ดื่ม  แม่ชีบอกว่าอย่าดื่มนะ  ฉันส่ายหน้าปฏิเสธความหวังดีเพราะได้อ่านหนังสือมาบ้างเรื่องการรับของกินหรือเครื่องดื่มจากคนแปลกหน้าในอินเดียแถวสนามบินหรือสถานีรถไฟ ที่อาจใส่ยานอนหลับมาในของกินนั้น ๆ  เมื่อเราหลับเค้าจะได้หยิบฉวยทรัพย์สินเงินทองของเราไปนั่นเอง  เห็นคนเคี้ยวหมากถ่มน้ำลายปริ๊ดๆ  อยู่ข้าง ๆ เป็นอย่างนี้ตลอดเวลา สิ่งที่ฉันเห็นอีกอย่างคือรถแท๊กซี่ในอินเดีย เรียกได้ว่า โกโรโกโสเอามาก ๆ จอดเรียงรายรอรับส่งผู้คนอยู่เป็นทิวแถวด้วยสีเหลืองละลานตาไปทั้งแถบ

แค่โปรยยย ก็น่าติดตามมาก ๆ แล้ว นะคะ พี่พิม ... จะมารอดูว่า อินเดีย น่าไปเยือน อย่างไร? จากปลายปากกา ของพี่พิม นะคะ

Wed 23 Jul 2008 17:22 [8]

โห ได้ไปวัดไทย(ในอินเดีย)ด้วย ดีจังค่ะพี่พิม ห้องน้ำนี่ ที่น่น เหมือนที่สุวรรณภูมิแรก ๆ ที่เป็นข่าวหรือตามเมล์ฟอร์เวิร์ดป่าวค่ะ หรือว่าดีกว่า เอิ๊กๆๆ หนูยังไม่เคยไปลงสุวรรณภูมิเลยค่ะ กลับไปอีกทีคงจะได้เห็นเองแหละ ว่าแต่เอาปลาร้าไป(จริง)เหรอค่ะ กรั่กๆๆ กินอาหารที่อินเดียเนี๊ยะ หนูว่าน่าระวังมากนะคะ วันก่อนดูทีวี บิซาซ ฟู้ด หนะค่ะ คือผู้ชายคนนี้กินอาหารแปลก ๆ พอไปอินเดียนะ เค้าไม่กินอาหารอย่างหนึ่งที่เอาน้ำ(ไม่ได้คุ๊ก)มาผสม แต่ให้คนพื้นเพ(ที่พาไป)เป็นไกด์กินให้ดูหนะค่ะ อึ๊ยนะคะอ่านเจอพี่พิมเล่า แล้วนึกถึงคนชอบถุยปิ๊ด ๆ คากถุยเนี๊ยะ พักนี้หนูก็นอนดึกค่ะ เพิ่งมาเจอคำพี่พิมนี่แหละ เอ่อ เหมือนทรายในตาจริง ๆ ด้วยค่ะเวลาอดนอนหรือนอนดึกมันแสบตาจริง ๆ นะคะ ป.ล. พี่พิมตามไปเรียกหนูนะคะ เดี๋ยวหนูมาอ่านอีก (ขี้เกียจอัพไดค่ะ...จริงๆ) ตอนต่อไปค่ะ

น้องอ้อย    Wed 23 Jul 2008 10:44 [7]

เห็นเครื่องบินแล้วแบดก็กลัวเหมือนกันค่ะ เคยแต่บินเครื่องใหญ่ๆ พอมานั่งเครื่องเล็กๆในประเทศแล้วก็หวิวๆ ทุกที แบดเคยอยากไปทัวร์อินเดีย ประมาณว่าตามรอยพระพุทธเจ้า กับท่าน ว.ชิเมธี แต่ไม่มีเวลาว่างเลย เสียดายมากๆเลยค่ะ รออ่านภาคต่อไปอยู่นะคะ

Tue 22 Jul 2008 14:42 [6]

ปุ้ยมาตามสัญญาแล้วจ้าพี่พิม..... แค่อ่านไดหน้านี้ ก้อรู้สึกสนุกล่ะ แค่วันแรก ยังเหมือนได้ผจญภัยไปนิดนุงทั้งเรื่องกล้อง เรื่องฟ้าฝน เรื่องต้องรอแขกอินเดียตื่น ยังดีที่ไปกันเยอะแยะ หลายคน ถ้าไปคนเดียวคงน่ากัวเหมือนกันนะพี่ ต่างบ้านต่างเมืองแบบนี้ด้วย ท่าทางทริปนี้ทำให้พี่พิมซึ้งในรสพระธรรมแบบซึมลึกไปเลยนะเนี่ย อิอิ นู๋ล้อเล่งน๊า... ปล.ปุ้ยไม่เศร้าแล้วจ้า จะบอกว่าเป็นเด็ก แต่ไม่เล็ก(ตัว) คับป๋ม กร๊ากกก Take care ^_______^

Mon 21 Jul 2008 19:43 [5]

ดีใจจังมีรูปเราติดด้วย 5555 พี่รุ้งไม่เอารูปลงเยอะๆๆละค่ะ

บือพร    Mon 21 Jul 2008 16:40 [4]

แวะมาไดฯแล้วค่ะ เห็นภาพคนอยู่หลังคารถทำให้นึกถึงเมล์ที่ได้รับมาค่ะ น่าเสียดายเหมอืนกันนะคะที่ไม่ได้เที่ยว

Mon 21 Jul 2008 8:12 [3]

พี่พิมจ๋า...ปุ้ยมาแระ มาแปะไว้ก่อน สัญญาว่าพรุ่งนี้จะมาอีกรอบคับป๋ม

Mon 21 Jul 2008 1:01 [2]

โหยยย..สงสาร อ.ปู่..จับจิต ตอนลืมกล้อง...พี่พิม..ศรัทธาแรงกล้าจริง ๆ หนู..คงไม่ได้ขนาดพี่งะ... ปล...ที่ไปเม้นหนูไดอารี่หนูงะ..โดนมาก ๆ เลย..

Sun 20 Jul 2008 21:25 [1]

แสดงความคิดเห็นเป็นทัศนะส่วนตน