อรุณรุ่งที่พุทธคยา

ด้วยระยะทาง ๓๐๐ กว่ากิโลเมตร ทำให้คณะ ฯ ต้องแวะจอดเป็นระยะเพื่อถ่ายน้ำที่ติดตัวออก แต่อย่างที่รู้ห้องน้ำในอินเดีย สรรพคุณเกินบรรยาย ขนาดห้องน้ำของสถานีบริการน้ำมัน  ถ้าไม่จำเป็นในชีวิตนี้ก็ไม่อยากย่างกรายไปหา ในเมื่อลำบากนัก  เราก็ใช้ห้องน้ำที่ใหญ่ที่สุดในโลกซะเลย (ยืมคำพูดพระอาจารย์มหาจูมมาใช้)  สำหรับฉันเคยมีประสบการณ์ลักษณะนี้มาแล้วเมื่อตอนไปประเทศเวียดนาม เลยรู้สึกไม่ค่อยอายฟ้าดินเท่าไหร่ (5555)  ด้วยคิดว่าทำอย่างไรให้ตัวเองอยู่ได้ในทุกสถานการณ์แล้วเราจะไม่ทุกข์ไม่ว่าอะไรจะมาเยือน (สาธุ)

                  ห้องน้ำที่ใหญ่ที่สุดในโลกหน้าตาเป็นเยี่ยงนี้เอง

คณะ ฯ ใช้รถทัวร์เป็นภัตตาคารสำหรับพระฉันอาหารเพล และอาหารเที่ยงของพวกเรา  ฉันรู้สึกสนุกสนานเอามาก ๆ กับการกินนอนบนรถแบบนี้  กินเสร็จก็เดินทางต่อ  สายฝนที่โปรยปราย กับอากาศหนาวในรถ ชวนให้หลับใหลซะนี่กระไร แต่ฉันต้องฝืน เพราะอยากรู้อยากเห็น  ฉันจึงทอดสายตามองไปด้านข้างรถ  เห็นผืนนาเป็นทิวแถวยาวเหยียดสุดลูกตา  อินเดียมีพื้นที่มากจริง ๆ ฉันค้นข้อมูลมาได้ว่าประเทศอินเดียมีพื้นที่ ๓,๒๘๗,๕๙๐ ตารางกิโลเมตร มีการเกษตรเป็นเศรษฐกิจหลัก ฉันจึงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมสองข้างทางจึงมีพื้นที่ในการทำนาเป็นระยะไปโดยตลอด  ฉันได้เห็นแขกกำลังถอนกล้า ไถคราดนาด้วยวัว  และช่วยกันดำนา  นี่คือการลงแขกจริง ๆ เพราะคนแขก (อินเดีย) ช่วยกันทำ  ไม่แน่ใจว่าที่คนไทยใช้คำว่าลงแขกจะได้รากศัพท์มาจากแขกอินเดียช่วยกันดำนาหรือเปล่า ? (วิเคราะห์เอาเองนะ)

           

เช้านี้....(วันที่ ๒ กค.) โปรแกรมของการเดินทางหลังจากอาหารเช้า คือ ไปบ้านนางสุชาดา ผู้ถวายข้าวมธุปายาสแก่เจ้าชายสิทธัตถะ ที่ใต้ต้นไทร ในวันขึ้น ๑๔ ค่ำ เดือน ๖ ก่อนพุทธศักราช ๔๕ ปี เมื่อไปถึงบ้านนางสุชาดาหรือที่เรียกอีกชื่อว่า “สุชาฎากุฎี” จะเห็นลักษณะเนินดินสูงประมาณ ๓ เมตร ที่ได้รับการขุดค้นทางโบราณคดีและก่ออิฐขึ้นรูปไว้ให้พอมองเห็นเค้าโครงคล้ายสถูป เชื่อกันว่าพระเจ้าอโศกมหาราชเป็นผู้สร้าง  ฉันชื่นชมประเทศอินเดียมากเรื่องโบราณสถาน เพราะจะไม่มีการล่วงล้ำกร้ำกรายหรือบุกรุกเด็ดขาด  จะปล่อยให้เป็นสมบัติของชาติโดยไม่ทำอะไรรุกล้ำแนวเขต ฉันเห็นผู้หญิงใช้ศีรษะทูนของเดินกันเป็นแถว นี่เองคงเป็นที่มาของคำว่า “เมืองแห่งคนใช้หัว”  ซึ่งคำกล่าวนี้ไม่เกินความเป็นจริงเลย  และที่บ้านนางสุชาดาเช่นกันทำให้ฉันเห็นขบวนการขอทานเริ่มปฏิบัติการเพียงแต่ยังไม่รุนแรง มีขอทานตามรถพวกเรามาหลายช่วงอายุคน และมาขอด้วยวิธีการที่แตกต่างกัน บางคนใช้ภาษามือ และส่งสายตาเว้าวอน พร้อมพูดว่า อาจ๊าน อาจาน หรือไม่ก็เรียกว่า รานี,มหารานี  โอ..ฉันควรจะภาคภูมิใจไหมนี่ที่ได้รับการยกย่องให้เป็นถึงรานี  ส่วนบางคนที่พูดอังกฤษได้ก็ขอรับบริจาคเงินให้โรงเรียน  เป็นต้น  และที่ตรงนี้เช่นเดียวกันที่ทำให้ต่อมช๊อปปิ้งของฉันเริ่มทำงานอย่างเป็นจังหวะ เพราะพ่อค้าหนุ่มแขก สีผิวเข้มข้น ตาคม (แพ้คนผิวเข้ม เอื๊อก ๆ ) ได้เดินตามตื้อฉันไปทุกย่างก้าวของการเดินวนรอบบ้านนางสุชาดา ด้วยภาษาอังกฤษที่ไม่ค่อยแข็งแรงทั้งของฉันและคนขาย ทำให้เราเหน็ดเหนี่อยไปตาม ๆ กันเพราะใช้ภาษามือ  ฉันรู้สึกสงสารแกมรำคาญเลยตัดสินใจซื้อสร้อยคอที่ทำจากเรซิ่นมา ๑๒ เส้น สนนราคา ๑๐๐ บาท จากราคาที่บอกครั้งแรก ๕๐๐ บาท (ดู่ดู๊ดูดูเธอทำ)

                                บริเวณบ้านนางสุชาดา

 

จากนั้นเดินทางต่อมาที่ริมฝั่งแม่น้ำเนรัญชรา สถานที่พระพุทธเจ้าอธิษฐานจิตลอยถาดทองคำ แล้วทรงอธิษฐานว่า “ถ้าจะได้ตรัสรู้พระอนุตรสัมมาโพธิญาณ ก็ขอให้ถาดทองนี้ลอยทวนกระแสน้ำไป” แม่น้ำเนรัญชรามีความยาวประมาณ ๑๕๐ ไมล์ กว้างประมาณครึ่งกิโลเมตร ในฤดูร้อนน้ำในแม่น้ำจะแห้งจนหมดเหลือเป็นหาดทราย ซึ่งสามารถเดินข้ามฝั่งไปมาระหว่างบ้านนางสุชาดาและฝั่งพุทธคยาได้ เป็นโชคดีของฉันที่มาในช่วงมีน้ำ เลยทำให้ฉันจินตนาการย้อนอดีตไปในสมัยก่อนพุทธกาลที่พระพุทธเจ้าทรงอธิษฐานจิตได้อย่างเป็นขั้นเป็นตอน  จากนั้นคณะ ฯ ไปทอดผ้าป่าที่วัดไทยเนรัญชรา ที่สร้างอยู่ริมฝั่งแม่น้ำเนรัญชรา ขบวนการขายสินค้าก็ยังปั่นจักรยานมาตามตื้อให้ซื้ออีก โดยพ่อค้าหน้ามลคนเดิม รวมไปถึงขบวนการขอทาน

                                   ริมฝั่งแม่น้ำเนรัญชรา

พุทธคยาสำคัญอย่างไร ? ถึงต้องมาเยือน  พุทธคยาเป็น ๑ ใน ๔ ของสังเวชนียสถาน ที่เกี่ยวข้องกับพระพุทธเจ้า คือ เป็นที่ตรัสรู้  ตั้งอยู่ฝั่งตะวันตกของแม่น้ำเนรัญชราที่ฉันไปเยือนเมื่อเช้า อยู่ในตำบลคยา (GAYA)  รัฐพิหาร บริเวณนั้นจะประกอบไปด้วย มหาเจดีย์พุทธคยา ที่ประดิษฐานพระพุทธรูปปางมารวิชัย เรียกว่า “พระพุทธเมตตา” ชาวอินเดียและผู้ที่ไปจาริกแสวงบุญเชื่อว่ามีความศักดิ์สิทธิ์ยิ่งนัก, ต้นพระศรีมหาโพธิ์  เป็นสถานที่ที่พระพุทธเจ้าประทับนั่งตรัสรู้ เมื่อวันพุธขึ้น ๑๕  เดือนหก หรือเรียกว่าวันวิสาขบูชา, พระแท่นวัชรอาสน์ หรือ “อปราชิตบัลลังก์” หรือ “รัตนบัลลังก์”เป็นที่ประทับนั่งตรัสรู้ของพระพุทธเจ้าที่ใต้ต้นพระศรีมหาโพธิ์,และสัตตมหาสถาน  ที่พระพุทธเจ้าประทับเสวยวิมุตติสุขหลังตรัสรู้แล้ว     เช่น       อนิมิสเจดีย์,  รัตนจงกรม, ฆรเจดีย์, สระมุจลินทร์, เสาหินพระเจ้าอโศกมหาราช

 

 กลับไปกินข้าวเที่ยง ณ วัดไทยพุทธคยาอีกครั้ง สำหรับช่วงบ่ายเดินทางไปทอดฝ้าป่า ณ วัดไทยมคธ ไม่ไกลจากวัดไทยพุทธคยามากนัก เสร็จจากทอดผ้าป่าก็แวะวัดนานาชาติ มีทั้งวัดญี่ปุ่น วัดพม่า วัดทิเบต พร้อมของขายสองข้างทาง ที่นี่เองฉันแทบเอาตัวไม่รอดจากบรรดาขอทานที่มารุมล้อมสกัดกั้นทั้งหน้าและหลัง  ฉันสงสารนะเพราะโดยส่วนตัวเป็นคนสงสารคนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว  แต่ฉันไม่สามารถจะหยิบยื่นความช่วยเหลือให้แก่คนใดคนหนึ่งได้ เพราะถ้าให้ไปแล้วฉันไม่รู้ว่าจะสามารถพาชีวิตรอดพ้นเงื้อมมือของเค้าเหล่านั้นมาได้หรือไม่  กระโดดขึ้นไปนั่งหอบบนรถเพราะหนีขอทาน  แต่ก็ยังไม่วายสอยผ้าห่มไปอีก ๒ ผืน ผืนละ ๕๐ บาท คล้าย ๆ ผ้าขาวม้าบ้านเราแต่ผืนใหญ่กว่า     ผ้าจะบาง ๆ คล้าย ๆ ผ้าฝ้าย  เอามาห่มกันยุงและเผื่ออากาศหนาว  คนขับรถและผู้ช่วยไกด์ชาวอินเดียที่ฉันเริ่มคุ้นเคยด้วยบ้างแล้วช่วยกันพวกขอทานออกไปจากฉัน (สุดยอดจริง ๆ)

ค่ำคืนนี้พักที่วัดไทยพุทธคยาอีกหนึ่งคืน เพื่อทอดผ้าป่า ส่วนวันพรุ่งนี้จะเดินทางต่อไปยังเมืองพาราณสีเพื่อล่องแม่น้ำคงคา  คืนนี้ฉันนอนช้ากว่าเมื่อคืน   เลยให้อ.เอี่ยมนภา   เล่าเรื่องเมืองพาราณสีให้ฟังจนผล็อยหลับไปตอนไหนไม่รู้

                      วัดไทยพุทธคยา รัฐพิหาร ประเทศอินเดีย

แสดงความคิดเห็นของผู้อ่าน