นิราศพาเพลิน

                                                                                                                โอ้แสนเศร้าเมื่อต้องจำจากบ้าน

ถึงต้องห่างกันไกลแต่ไม่นาน                                                            ไปทำงานตามที่ได้รับมา

สิบเจ็ดธันวามารวมตัวกัน                                                      เธอและฉันแสนสุขเป็นหนักหนา

เรารวมตัวกันพร้อมหน้าพร้อมตา                                                     เตรียมตัวมาทำงานไปด้วยกัน

วางแผนว่าจะไปหาดสุรินทร์                                             แต่มัวกินก๋วยเตี๋ยวก่อนไปนั้น

พอฝนตกลงมาอย่างฉับพลัน                                                             เลยพากันวิ่งไปพลางนั่งบ่น

รอฝนหยุดแล้วค่อยเดินทางต่อ                                          ไม่รีรอกันแล้วพวกน้ำฝน

รีบขับรถกันไปอย่างร้อนรน                                                              เพราะหมองหม่นเราเลยต้องรีบมา

อนิจจาไปถึงก็หลบฝน                                                        แสนจะทนต้องพบกับปัญหา

ช่างเสียดายก็เลยกลับออกมา                                                             เสียเวลานั่งรถมาตั้งนาน

        นัดเจอกันตรงที่หน้าSeven                                               มาเดินเล่นแล้วเข้าไปในร้าน

เดินซื้อของกันกับนายอุสมาน                                                          พนักงานมองตามกันเป็นแนว

  สุดท้ายนี้คงจบที่มาม่า                                                        เงินที่พากันมานั้นหมดแล้ว

พวกเรากินมาม่านั่งเรียงแถว                                                            บังเอิญแมวผ่านมาน่าเอ็นดู

                ลออรัตน์รีบวิ่งเข้าไปอุ้ม                                                     เพื่อนก็รุมกันมองตรงที่จู๋

ว่ามันคือตัวเมียหรือตัวผู้                                                                    แต่ไม่รู้เพราะมันโดดไปทันที

                เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจกินขนม                                              อย่ามัวชมข้างทางอยู่อย่างนี้

เดินทางออกจากที่นั่นมาทันที                                                          ไม่รอรีเดินทางกลับบ้านกัน

 ยี่สิบเจ็ดธันวาไปป่าตอง                                                     เลือกซื้อของเดินไปอย่างสุขสันต์

เลือกของเพลินเลยไปเกือบไม่ทัน                                                   พวกเรานั้นจึงต้องรีบเดินทาง

พอถึงหาดก็พากันไปนั่ง                                                    เพื่อรับฟังเสียงคลื่นอยู่ไม่ห่าง

เปิดเพลงดังนั่งฟังกันพลางพลาง                                                    เพื่อปล่อยวางก่อนทำงานกันทุกคน

                ซาฟีเราะห์มั่นใจเป็นคนแรก                                            ทำตัวแปลกลุกขึ้นมองน้ำฝน

จูงมือไปเล่นน้ำยากจะทน                                                                 รอยยิ้มล้นจากเพื่อนสุขเปรมปรีดิ์

                ลงเล่นน้ำเสียจนเปียกปอนทั่ว                                          เสื้อแนบตัวเห็นแล้วยากจะหนี

กวาดสายตารอบข้างใกล้ใกล้นี้                                                         ทำไงดีสุดท้ายก็ทำใจ

                เล่นน้ำกันจนเมื่อยไปทั้งตัว                                               ผมบนหัวนั้นแข็งไม่พริ้วไหว

แต่เรานั้นก็คงไม่สนใจ                                                                       เดินขึ้นไปจากนั้นแต่งตัวกัน

                ทัศนียาเรียกเพื่อนมาวางแผน                                          แล้วน้องแนนขานรับสะเทือนลั่น

จากนั้นเธอก็วิ่งมาเร็วครัน                                                                 แนนก็หันถามว่าไปไหนดี

                โรสนาเฟียยกมือเสนอแนะ                                               ชวนไปแวะกินข้าวร้านใกล้นี้

เพราะร้านนั้นนั่งแล้วอากาศดี                                                          แถมยังมีเมนูเลือกมากมาย

                ถึงร้านแล้วเดินเข้าอย่างใจหวัง                                         ข้าวตามสั่งที่รอนั้นหลากหลาย

กะเพราไก่ไข่ดาวตั้งเรียงราย                                                             เห็นแล้วกลืนน้ำลายเกือบไม่ทัน

                พออิ่มท้องก็ได้เวลากลับ                                                    ไปนอนหลับพักผ่อนอย่างไม่หวั่น

แล้วค่อยนัดเจอกันใหม่ในวันจันทร์                                                เธอกับฉันวันนี้สุขสันต์จริง

                บ่ายวันจันทร์อากาศแสนสดใส                                        เราพร้อมใจเดินทางกันอย่างยิ่ง

ไปดูลิงตัวเล็กใหญ่วิ่งไล่ชิง                                                               ห้อยโหนกิ่งไม้เล็กใหญ่ที่เขารัง

               อาทิตย์สาดแสงส่องกระทบหน้า                                     แหงนมองฟ้าชมวิวตรงที่นั่ง

ได้ยินเสียงนกน้อยร้องเสียงดัง                                                         ตั้งใจฟังเสียงนกอย่างเพลิดเพลิน

                มีบางคนหายไปจากในกลุ่ม                                              รู้สึกกลุ้มเหมือนไกลและห่างเหิน

นัดกันไว้ทำไมนานเหลือเกิน                                                           มัวไปเดินอยู่ที่แห่งหนใด

                พวกเรานัดกันไว้สี่โมงเย็น                                                ยังไม่เห็นเธอคนเดียวไปอยู่ไหน

เพื่อนโทรถามว่ามัวทำอะไร                                                             นัดกันไว้ทำไมยังไม่มา

                สองชั่วโมงผ่านไปเหมือนโกหก                                     ฝนไม่ตกทำไมถึงมาช้า

สุภาวรรณหันไปเห็นเต็มตา                                                             อุสมานมาถึงแล้วนั้นพวกเรา

                เขาเดินมาพร้อมทำหน้ายิ้มแย้ม                                       มีของแถมมาด้วยในมือเขา

มะม่วงเปรี้ยวถุงนี้ใครจะเอา                                                             แต่ว่าเขาก็แบ่งทั่วทุกคน

                เมื่อกินเสร็จก็นั่งแต่งนิราศ                                                บรรยากาศสดชื่นไร้เมฆฝน

แสงอาทิตย์ยามเย็นส่องทุกคน                                                         ความสุขล้นออกมาจากหัวใจ

 ดวงอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้า                                              ภาพกานดาลอยล่องเข้ามาใกล้

ชวนนึกถึงคนรักที่ห่างไกล                                                               อยากกลับไปหาเธอในเร็ววัน

ภาพความสุขนั้นหยุดชั่วพริบตา                                      เมื่อท้องฟ้าไม่เหมือนในความฝัน

มีฝูงนกบินขึ้นมาพร้อมกัน                                                               พวกเรานั้นจึงวิ่งเข้าไปดู

แมลงเม่านั้นคือสิ่งที่นกหมาย                                          บินกรูกรายมาจากไหนใครจะรู้

เพียงแสงไฟสวยงามที่ส่องอยู่                                                          ทนบินสู้แม้ตายก็จะยอม

                หมดเรื่องบินมาเรื่องเที่ยวกันต่อไหม                             ช่างสุขใจที่เพื่อนอยู่กันพร้อม

หมดความทุกข์มีความสุขให้เก็บออม                                             ความสุขล้อมรอบเพื่อนช่างตื้นตัน

                เสียงเพลงดังไพเราะชวนให้หลง                                    มีหนึ่งวงมาร้องให้สุขสันต์

มองไปเห็นยูนิฟอร์มจึงรู้ทัน                                                            พวกเข้านั้นมาจากมหา’ลัย

                สุดท้ายแล้วกลับบ้านแยกย้ายกัน                                      ความสุขนั้นไม่จางหายไปไหน

ความทรงจำดีดีที่มีให้                                                                         อยู่ในใจเสมอไม่ลืมเอย   

***

ภาษาและวรรณกรรม