กำลังใจที่ยิ่งใหญ่

หลาย ๆ คนต้องห่างบ้านมาไกล บ้างก็มาเรียน บ้างก็ทำงาน เพื่อที่จะตามหาความฝันของตัวเอง เป็นธรรมดาที่ต้องมีเหนื่อย มีท้อ มีเหงา ยิ่งในเวลาที่เราท้อแท้ เวลาที่อยู่คนเดียว เวลาที่ผิดหวัง หรือเวลาที่ไม่มีตังค์ เชื่อเหลือเกินว่าหลายคนคงเป็นเหมือนกัน ในช่วงเวลาเหล่านี้มันทำให้เราคิดถึง บ้าน และทำให้ดิฉันนึกถึงเพลงเพลงหนึ่งขึ้นมา นั้นก็คือ ทางกลับบ้าน

ในวันที่ใจ มืดหม่น  วันที่ชีวิตหลงทางมาไกล      ในวันที่ใจ วุ่นวาย  ยิ่งทำให้คิดถึงบ้านเรา
จากมาตั้งนานไกลแสนไกล   เมื่อไหร่ความฝันจะเป็นจริง       หรือที่ฝันใฝ่ไม่มีจริง...

เข้าใจว่าคน ทุกคน ย่อมมีเหตุผลของการเดินทาง   แต่ใจฉันยังอ้างว้าง เมื่อสิ่งที่หวังนั้นยังไกล
หนึ่งใจล่องลอยกลางผู้คน  ที่ก็ไม่รู้ใครเป็นใคร       หนี่งใจที่ยังต้องเดินไป...

เมื่อไหร่ที่ล้มยังคิดถึงพ่อ เมื่อไหร่ที่ท้อยังคิดถึงแม่      และยังคงทำตามคำสัญญา ชีวิตเมื่อทำได้ตามความฝัน       วันนั้นฉันคงได้กลับ  เอาฝันนั้นไปฝาก...

ปลิวไปตามกระแสใจคน   ยังเคว้งคว้างและไร้จุดหมายมืดมน  ความจริงใจสุดท้ายไม่มีความหมาย  โลกที่มันลวงหลอก  มันช่างโหดร้าย  หรือมันอาจเป็นโชคชะตา   ที่ฟ้าได้กำหนดเอาไว้...

และยังคงคิดถึงพ่อ   เมื่อไหร่ที่ท้อยังคิดถึงแม่  และยังคงทำตามคำสัญญา  ชีวิตเมื่อทำได้ตามความฝัน  วันนั้นฉันคงได้กลับ  เอาฝันไปกราบเท้า...

แม้หนทางมันจะยังห่างไกล  แต่ฉันจะไม่ถอดใจ  วันนั้นต้องเป็น... จริง...

ในวันที่ใจ มืดหม่น  วันที่ชีวิตหลงทางมาไกล    แต่ใจฉันยังสู้ไหว   จะเหนื่อยแค่ไหนยังเดินต่อ  สิ่งที่ฝันใฝ่อาจเลื่อนลอย   แต่ว่าความหวังยังยิ่งใหญ่    หนึ่งใจที่ยังต้องเดินไป...

ซึ่งเพลงเพลงนี้มีความไพเราะ โดยมีการเล่นคำ เช่น คำว่า “ในวันที่ใจ” มีการสัมผัสอักษรในแต่ละวรรค เช่น มืด – หม่น, วุ่น – วาย เป็นต้น มีการเล่นสัมผัสสระในแต่ละวรรค เช่น ใน – ใจ, ที่ – ชีเป็นต้น  มีการเล่นสัมผัสนอก เช่น คน – ผล, ไกล –ใคร เป็นต้น 

อย่ามัวเพิกเฉย ทำไม่สนใจคนทางบ้าน เพราะเขาไม่เคยที่จะรำคาญเราสักครั้งเลย

ผลงาน

คำประพันธ์

ฉบับทดสอบในห้องเรียน เสาวลักษณ์

เริ่มต้นที่ต่างกัน

กำลังใจที่ยิ่งใหญ่

นี้แหละตัวฉัน

คิดถึงคนไกล

สืบต่อไป

เจอกันวันจันทร์ตอนบ่าย

ยิ่งกว่าเห็น

ภาพขาวดำ

ต้นหยงดอกอัญชัน

โดดเดี่ยว

ยิ่งกว่าสิ่งใด

บทพิธีกรคติชน

*** 

ภาษาและวรรณกรรม