ประเทศจีน:บ้านเกิดก๋งจ้อ

               หลักฐานการที่จีนได้ก่อร่างสร้างชาติจากการขุดพบวัตถุโบราณตามลุ่มแม่น้ำฉางเจียงและหวางเหอ 

แบ่งช่วงเวลานี้ออกได้เป็นสังคมสองแบบ แบบแรกเป็นช่วงที่ผู้หญิงเป็นใหญ่เรียกว่าช่วงวัฒนธรรมหยางเซา 

และช่วงที่ผู้ชายเป็นใหญ่เรียกว่าวัฒนธรรมหลงซาน เป็นสมัยก่อนประวัติศาสตร์ แบ่งออกได้ดังนี้

               ยุคหินเก่า จีนเป็นดินแดนที่มนุษย์อาศัยเป็นเวลานานที่สุดในทวีปเอเชีย หลักฐานที่พบ

คือมนุษย์หยวนโหม่ว(yuanmou man)มีอายุประมาณ 1,700,000 ปีผ่านมาแล้ว พบที่มณฑลยูนนาน 

ภาคตะวันตกเฉียงใต้ของจีน และพบโครงกระดูกมนุษย์ปักกิ่ง 

               ยุคหินกลาง มีอายุประมาณ 10,000 ปี - 6,000 ปีผ่านมาแล้วใช้ชีวิตกึ่งเร่ร่อน ไม่มีการตั้ง

หลักแหล่งถาวร  มีการพบเครื่องถ้วยชาม หม้อ มีการล่าสัตว์ เก็บอาหาร  เครื่องมือหินที่ใช้ในชีวิตประจำวัน 

คือ หินสับ ขูด หัวธนู 

               ยุคหินใหม่ มีอายุประมาณ 6,000 ปี - 4,000 ปีผ่านมาแล้วเริ่มตั้งหลักแหล่งเป็นชุมชน 

รู้จักเพาะปลูกข้าวฟ่าง เลี้ยงสัตว์ ทอผ้า ปลูกบ้านมีหลังคา ในยุคหินใหม่นี้มีมนุษย์ทำเครื่องปั้นดินเผาที่สวยงาม

มากขึ้น และเขียนลายสี 

               ยุคโลหะ มีอายุประมาณ 4,000 ปีผ่านมาแล้วหลักฐานที่เก่าสุดคือมีดทองแดง แล้วยังพบ

เครื่องสำริด(โลหะผสมระหว่างทองแดงกับดีบุก)เก่าที่สุด ซึ่งนำมาใช้ทำภาชนะต่าง ๆ เช่น ที่บรรจุไวน์ 

กระถาง กระจกเงามีขนาดใหญ่และสวยงามมากโดยเฉพาะสมัยราชวงศ์ชางและราชวงศ์โจว

               กำหนดยุคตามราชวงศ์ เป็นลำดับ ดังนี้

               1. ยุคโบราณ 

                               1.1 ราชวงศ์เซี่ย (1557-1057 ปีก่อนพุทธศักราช) 

                               1.2 ราชวงศ์ซาง (1057-503 ปีก่อนพุทธศักราช) 

                               1.3 ราชวงศ์โจว (503-287 ปีก่อนพุทธศักราช) 

                                              1.3.1 ราชวงศ์โจวตะวันตก (503-227 ปีก่อนพุทธศักราช) 

                                              1.3.2 ราชวงศ์โจวตะวันออกหรือยุคชุนชิว(227 ปีก่อนพุทธศักราช - 

พ.ศ.316) 

                               1.4 ยุคเลียดก๊ก 

                                              ต้นยุคชุนชิวแผ่นดินจีนมีประมาณสองร้อยนครรัฐ แต่สงครามแย่งชิงอำนาจ

หรือแผ่ขยายอิทธิพลต่างผนวกดินแดนต่างๆเข้ากับรัฐผู้ชนะจนกระทั่งเหลือเพียงรัฐใหญ่ เจ็ดรัฐมหาอำนาจ

ในตอนปลายยุคชุนชิวนักประวัติศาสตร์จีนเรียกว่า เจ็ดมหานครรัฐแห่งยุคจั้นกั๋ว ได้แก่ รัฐฉี รัฐฉู่ รัฐเยียน 

รัฐฉิน รัฐหาน รัฐเว่ย และ รัฐเจ้า ยุคสมัยนี้มีสงครามดุเดือดระหว่างรัฐต่อเนื่อง รัฐฉินกับรัฐฉีได้รับการขนานนาม

เป็นสองรัฐมหาอำนาจฟากตะวันออกและฟากตะวันตก ซึ่งถือเป็นดุลอำนาจต่อกัน

               ยุคนี้สิ้นสุดโดยการขึ้นครองอำนาจของ อิ๋งเจิ้ง แห่งรัฐฉินหรือที่รู้จักกันในนาม จิ๋นซีฮ่องเต้ 

(พระเจ้าฉินสื่อหวงตี้) โดยถือเป็นจักรพรรดิองค์แรกของจีน

               2. สมัยราชวงศ์ 

                               2.1 ราชวงศ์ฉิน (พ.ศ.322 -337)(221-206 ปีก่อนคริสต์ศักราช) 

                               2.2 ราชวงศ์ฮั่นตะวันตก (พ.ศ.337 -763)(206 ปีก่อนคริสต์ศักราช - ค.ศ.220) 

                               2.3 ราชวงศ์ซิน (พ.ศ.552-566)(ค.ศ.9-23) 

                               2.4 ราชวงศ์ฮั่นตะวันออก(พ.ศ.566- 763)(ค.ศ.23-220) เป็นราชวงศ์ที่ถูกกู้ขึ้นมา 

(หลังถูกอองมังแห่งราชวงศ์ซินยึดอำนาจ) เป็นราชวงศ์ฮั่นดังเดิมแต่ย้ายเมืองหลวงไปลั่วหยาง

               ช่วงเสื่อมของฮั่นตะวันออก เกิดกบฎโจรโพกผ้าเหลืองขึ้นใน พ.ศ.727 (ค.ศ.184) ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้น

ของยุคขุนศึก หลังจากนั้นได้มีอาณาจักรสามแห่งตั้งประชันกัน โดยเรียกว่า ยุคสามก๊ก เป็นที่มาของ

วรรณกรรมเรื่องสามก๊ก

               เนื่องจากความเจริญของชนชาติจีนในยุคราชวงศ์ฮั่น คนจีนจึงเรียกตัวเองว่าเป็น "ชาวฮั่น" สืบทอด

มาจนถึงปัจจุบัน

                               2.5 ยุคสามก๊ก (พ.ศ.763-823)(ค.ศ.220-280) เป็นยุคที่แผ่นดินจีนแตกออกเป็น 3 ก๊ก 

โดยมีก๊กของเล่าปี่(เล่าปี่ กวนอู เตียวหุย)   ก๊กของโจโฉ และก๊กของซุนกวน ซึ่งต่างรบแย่งชิงความเป็นใหญ่

ในแผ่นดินมังกรทอง เริ่มจากการที่พระเจ้าเหี้ยนเต้ ถูกบุตรชายโจโฉขับออกจากบัลลังก์ 

แผ่นดินจีนแตกออกเป็น 3 แคว้น

                               พ.ศ.804 (ค.ศ.263) ก๊กเล่าปี่ล่มสลาย

                               พ.ศ.806 (ค.ศ.265) ก๊กโจโฉถูกขุนศึกภายในชื่อ สุมาเอี๋ยน ยึดอำนาจ 

และสุมาเอี๋ยนครองราชย์ก่อตั้งราชวงศ์จิ้น

                              2.6 ราชวงศ์จิ้นตะวันตก(พ.ศ.808-860) (ค.ศ.265-317)  พ.ศ.823 (ค.ศ.280) 

ก๊กซุนกวนล่มสลาย สุมาเอี๋ยนครองแผ่นดินจีนได้สมบูรณ์

                              2.7 ราชวงศ์จิ้นตะวันออก (พ.ศ.860-963)(ค.ศ.317-420) 

                              2.8 ราชวงศ์เหนือใต้ (พ.ศ.963-1124)(ค.ศ.420-581) 

                              2.9 ราชวงศ์สุย (พ.ศ.1124-1161)(ค.ศ.581-618) 

                              2.10 ราชวงศ์ถัง (พ.ศ.1161-1450)(ค.ศ.618-907) 

                               2.11 ยุคห้าราชวงศ์สิบอาณาจักร (พ.ศ.1450-1503)(ค.ศ.907-960) 

                               2.12 ราชวงศ์ซ่ง (พ.ศ.1503-1822)(ค.ศ.960-1279)  เปาบุ้นจิ้น 

และธนบัตรเกิดในยุคนี้

                               2.13 ราชวงศ์หยวน(พ.ศ.1822-1911)(ค.ศ.1279-1368) 

                               2.14 ราชวงศ์หมิง (พ.ศ.1911-2187)(ค.ศ.1368-1644) 

                               2.15 ราชวงศ์ชิง (พ.ศ.2187-2455)(ค.ศ.1644-1912) 

               3 จีนยุคใหม่ 

                               3.1 ยุคสาธารณรัฐจีน (พ.ศ.2455-2492)(ค.ศ.1912-1949) 

                               3.2 ยุคสาธารณรัฐประชาชนจีน (พ..ศ.2492-ปัจจุบัน)(ค.ศ.1949-ปัจจุบัน) 

               ชนชาติในแผ่นดินจีนมีเกาหลี  แคะ(ฮากกา)  จ้วง  จิง  ตูเจีย  ถู่  ทิเบต  ไทลื้อ  น่าซี  ปายี  ปู้ยี  

ม้ง  ม้งเขายาว  มองโกล  แมนจู  สุย  หลัวปู้  หลี  หุย  เหมาหนาน  อ้ายจาม  อี๋  อุยกูร์และฮั่น

               จีนแบ่งการปกครองพื้นที่เป็นมณฑล  และมณฑลที่ติดกับทะเลหรือมหาสมุทร คือมณฑลฝูเจี้ยน

(ฮกเกี้ยน)  มณฑลส่านซี    มณฑลหูเป่ย์  มณฑลหูหนาน  มณฑลเหลียวหนิง  มณฑลเหอเป่ย์  

มณฑลเหอหนัน  มณฑลไห่หนาน(ไหหลำ)  และกำหนดเขตพื้นที่บริหารพิเศษ คือกว่างซีจ้วง(กวางสี)  

ฉงชิ่ง(จุงกิง)  ซ่างไห่(เซี่ยงไฮ้) เซียงกั่ง(ฮ่องกง)  เทียนจิน(เทียนสิน)  เอ้าเหมิน(มาเก๊า)

               มณฑล(และเมือง)ที่มีพื้นที่ติดฝั่งทะเลจากทะเลเหลืองลงใต้สู่ทะเลจีนใต้ คือ

               มณฑลเจียงซู (เมืองหนานจิง เมืองซูโจว เมืองอู๋ซี เมืองฉางโจว เมืองหนานทง เมืองหยางโจว 

เมืองเจิ้นเจียง เมืองเหลียนหวีนกั่ง เมืองฉูโจว เมืองหยางเฉิง เมืองหวยอิน เมืองJiangning เมืองJianpu  

เมืองLiuhe  เมืองLishui  เมืองGaochun)  

               เซี่ยงไฮ้นครพิเศษ

               มณฑลเจ้อเจียง (เมืองหางโจว เมืองหนิงปอ เมืองโจวซัน  เมืองจ้าพู่  เมืองไห่เหมิน  เมืองเวินโจว 

               มณฑลฝูเจี้ยน (ฮกเกี้ยน) (เมืองเซี่ยเหมิน(เอ้หมึง)  เมืองฉานโจว)

               มณฑลกวางตุ้ง (เมืองกว่างโจว  เมืองจงซาน  เมืองจั้นเจียง  เมืองจูไฮ่  เมืองเจ้าผิ้ง  เมืองเจียงเหมิน  

เมืองเจียหยาง  เมืองเฉากวน  เมืองเฉาโจว (แต้จิ๋ว)  เมืองชิงหย่วน  เมืองซั่นโถว (ซัวเถา)

เมืองซั่นเหว่ย  เมืองเซินเจิ้น  เมืองตงก่วน  เมืองโฝซาน  เมืองเม่าหมิง  เมืองหยุนฝู  เมืองเหมยโจว

เมืองเหอหยวน  เมืองฮุ่ยโจว)

               มณฑลไห่หนาน (ไหหลำ) (เมืองฉงไห่  เมืองดานโจว  เมืองตงฟาง  เมืองวั่นหนิง  เมืองเหวินชาง  

เมืองไหโข่ว  เมืองอู๋จื่อชาน)

               ชาวจีนที่เคลื่อนย้ายออกจากแผ่นดินจีนเข้ามาประกอบสัมมาชีพในจังหวัดภูเก็ตตั้งแต่ช่วงปลาย

ราชวงศ์ชิง เป็นชาวจีนที่เคยอาศัยอยู่ในมณฑลที่ติดกับทะเลเช่นมณฑลฝูเจี้ยน  มณฑลกวางตุ้ง 

และมณฑลไห่หนาน  เรียกชื่อกลุ่มตนเองว่า ชาวฮกเกี้ยน  ชาวแต้จิ๋ว  ชาวแคะ(ฮากกา)  ชาวไหหลำ 

แต่ละสายแซ่สกุลตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ ๖ เป็นต้นมา ได้รับพระราชทานนามสกุลและขอใช้นามสกุลที่เป็นแซ่ 

และเปลี่ยนจากแซ่มาเป็นนามสกุลภาษาไทยเป็นจำนวนมาก

                นามสกุลที่เป็นแซ่ เช่น  ก้าน  กี้  โก้ย  ข้อ  ขู้  จ้อง  จ้าน  จิ้ว  จึ้ง  จู้  เจ๊ว  โจ่  ฉั่ว  ต่อ  ตัน(ต๋าน) 

เต่  เต่ง  เต้ง  เต่ว  เตี้ยว  แต่  ถาม  ป๋าง  พี้ลก  ลิ้ม  ลี้  ลือ  ลื้อ  ส้อ  สิ  สุ้น  เสี่ย  หงอ  หง้อ  หงาน  หนา 

หมุย  หลิม  ห่วน  ห้อง  หูน  เหนียว  เหลา  เหลียว โห  โหล  อ้วน  อ๋อ  อ๋อง  อ๊าว  อึ๋ง  อุ่ย  อู๋  เอี๋ยง  เอียบ  เอี๋ยว  ฮู๋

               นามสกุลที่เปลี่ยนจากแซ่เป็นนามสกุลภาษาไทยทั้งที่มีกลิ่นอายภูมิเดิมและเป็นภาษาไทยเต็มภูมิ  

เช่น แซ่เกอะเป็นโลหะวิทย์  แซ่โกยเป็นโกยสมบูรณ์   คอเป็น ณ ระนอง  แซ่จิวเป็นวัมน์กุล  เจี่ยเป็นจิรายุส  

แซ่ซื่อเป็นรัถถารักษ์  แซ่ตันเป็นกิ่งแก้ว-ตัณฑัยย์-ตัณฑวณิช-ตัณฑะเวส-ตันฑเวทย์-ตันติวิท-ตันบุญ-

ถนอมศักดิ์-ทองตัน-นาวีกรรม-ประชุมพรรณ์-เวฬุ-สงวนศักดิ์-สมใจ-สลาตัน-หงษ์หยก-หัดถกรรม-

อำภาพฤกษ์-อุดมทรัพย์-อุดมเวช-อุทยาน  แซ่ติวเป็นชโลธร  แซ่แป๊ะเป็นขาวกิจไพศาล 

แซ่ลิมเป็นเครือแพทย์  แซ่ส้อเป็นชิณกิจ   แซ่หงานเป็นงานทวี  แซ่อ้องเป็นประมงกรรม  

แซ่อ๋องเป็นแก้วเขียว-วายุพา-สุขชาติ  แซ่อิ๋วเป็นโลหะกรรม  แซ่อึ่งเป็นอึ๋งชิณการ  แซ่อุ๋ยเป็นโตนด  

แซ่เอียวเป็นนาวารักษ์-สุวัฒน์  แซ่ฮาวเป็นคืนเมือง  

หมายเหตุ

ทองตันมาจากน่ำฮั่ว

เอกวานิชมาจากเมืองตงฮั่นก๋วย

มณฑลกวางตุ้ง(แต้จิ๋ว)

คงสวัสดิ์

อ้างอิง

ASTV

นสพ.ผู้จัดการ

วิกิพีเดีย

 http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%88%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%A7%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%94%E0%B8%B4%E0%B8%88%E0%B8%B5%E0%B8%99

http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%88%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%A7%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%94%E0%B8%B4%E0%B8%88%E0%B8%B5%E0%B8%99_(%E0%B8%9E.%E0%B8%A8._2458-2459)

http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9B%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%95%E0%B8%B4%E0%B8%A8%E0%B8%B2%E0%B8%AA%E0%B8%95%E0%B8%A3%E0%B9%8C%E0%B8%88%E0%B8%B5%E0%B8%99