นิราศเมืองภูเก็ต

  ยุวเรศ แก่นไกร

                                        โอ้ว่าเมืองภูเก็ตนั้นยื่งใหญ่

เหมือนสวรรค์ดลใจประทานให้                 เราชาวไทยถิ่นภูเก็ตยิ้มชื่นบาน

        ภูเก็ตนั้นมีมากมายหลายพื้นที่           ตำนานนี้เล่ามาสู่ลูกหลาน

เหล่าเพื่อนพ้องคิดไตร่ตรองอยู่เนิ่นนาน       ร่วมประสานเดินทางอย่างเร็วพลัน

        จนมาถึงเกาะสิเหร่อันใกล้ชิด           นบสนิททั้งกายเธอและตัวฉัน

คนพูดถึงเกาะสิเหร่อัศจรรย์                     เราจึงเร่งเร็วพลันไม่รีรอ

        ระยะทางจากบ้านมาถึงเกาะ             ทางลัดเลาะคดเคี้ยวดีจริงหนอ

ทุกคนล้วนขับรถอย่างชะลอ                     ไม่ย่อท้อเพราะห่วงใยในตนเอง

        สถานที่ที่แรกเราแวะจอด                  ทางตลอดเป็นโกงกางน้ำโหรงเหรง

เสียงนกกาขับร้องเป็นบทเพลง                  มันบรรเลงเราฟังแล้วสำราญใจ

        บนเส้นทางสายใต้มุ่งไปต่อ              ไม่ย่อท้อว่าจะไปที่ไหนไหน

ขับช้าช้าเรื่อยเรื่อยแม้แสนไกล                  มุ่งหน้าไปจุดหมายอย่างชื่นบาน

        เบียร์ ฝน ติ๊ก ส้มโอ นั้นเพลินจิต               เดินใกล้ชิดมุ่งหน้าสู่ธรรมสถาน

พอถึงจุดถวายสังฆทาน                           เราทั้งสี่ก้มกราบกรานท่านหลวงตา

        ทุกคนนั้นล้วนแล้วนั่งพับเพียบ          เป็นระเบียบเรียบร้อยดีหนักหนา

พร้อมสำรวมท่าทีกิริยา                           กราบหลวงตาอย่างนอบน้อมและถ่อมใจ

        พงศกร นั้นอกหักแสนโศกเศร้า                เพื่อนจึงเล่าให้ท่านฟังท่านสงสัย

ท่านจึงสอนเราจึงฟังอย่างตั้งใจ                 ท่านสอนให้รักอย่างไรให้ถูกทาง

        โอ้ความเอ๋ยความรักมันไม่เที่ยง         ยากหลีกเลี่ยงทุกข์ตามมาให้สะสาง

ท่านจึงสอนให้รักกันอย่างถูกทาง               ใจเป็นกลางไม่รวนเรและเฉไป

        ฟังคำสอนหลวงตาจนเพลินจิต          นางยังคงคิดถึงพี่เป็นไหนไหน

ยังนึกถึงเฝ้ารอคอยและห่วงใย                   แต่ไฉนเหมือนยิ่งห่างทุกคืนวัน

        เช้าวันเสาร์ที่สิบสามเดือนธันวา         เรานั้นหนาเดินทางมาร่วมสังสรรค์

กีฬาสีมหาลัย’รวมใจกัน                          ทุกคนฝันหวังจะได้ชัยมาครอง

        เสียงกลองดังเพลงครึกครื้นระรื่นจิต    นั่งใกล้ชิดแนบสนิทเธอทั้งสอง

น้ำและฝนนั่งร้องเพลงเบียร์ตีกลอง           เป็นทำนองใส่ท่วงท่าอย่าละเลย

        มนุษยศาสตร์ของเราหนามาคับคั่ง      ส่วนครุนั้นนั่งแสนเมินเฉย

วิทยาศาสตร์ไม่มีใครมานั่งเลย                  วจก.นั้นเอยดูบางตา

        มาถึงสีของคณะเกษตรศาสตร์           เขาคงพลาดมานั่งเชียร์วันนี้หนา

มองรอบรอบก็ไม่เห็นมีใครมา                    ไม่เข้าร่วมกีฬาน่าระทม

        ถึงเวลาสิบสองตรงเอ๊ะเที่ยงแล้ว                ก็ไม่แคล้วนั่งเป็นแถวรับขนม

ทุกคนนั้นต่างจ้องมองกันตากลม                        แสนสุขสมและไม่คิดเอือมระอา

        เปิดห่อดูอู้หูยูโร่เค้ก                        ช่วงพักเบรกแสนสุขสันต์สำราญหนา

กินอิ่มท้องพุงป่องสมอุรา                         กี่ครั้งคราชวนกินกันเร็วพลัน

        วันอาทิตย์ที่สิบสี่แสนสดใส              เรานั้นไซร้ต่างพากันสุขสันต์

เดินทางเถิดไปวัดนาคเกิดกัน                  พวกเรานั้นจะได้ไปทำบุญ

        เราคนไทยล้วนมีประวัติศาสตร์          มีผู้นำองอาจท่านเกื้อหนุน

เราชาวพุทธรู้จักการทำบุญ                       ทดแทนคุณกราบไหว้พระทุกคืนวัน

        ยามทำบุญน้องแก้วคอยนึกคิด          หวังสักนิดว่าจะเจอชายในฝัน

เฝ้ารอคอยคนแสนดีมาหากัน                    ตัวฉันนั้นยังไม่มีคู่เคียงกาย

        ทำบุญเสร็จต่อด้วยแวะเขาขาด         บรรยากาศช่างแสนสุขสมดังหมาย

ยืนชมวิวทิวทัศน์ป่ามากมาย                     สุขสบายชื่นใจสมหมายปอง

        ต่อด้วยแหลมพรหมเทพช่างดีเลิศ    สุดประเสริฐพบเห็นชายอยู่เคียงสอง

เหล่าเพื่อนพ้องน้องพี่ตีตราจอง                 คอยยืนมองเขากำลังตรงเข้ามา

        ที่แห่งนี้น้องกับพี่เคยวิ่งเล่น              เป็นที่ร้องและเต้นสุดหรรษา

ที่แห่งนี้แหลมพรหมเทพตระการตา            ที่ที่เราเคยมาละเล่นกัน

        แต่วันนี้ไม่มีแล้วพี่ยา                       ที่เคยมาเดินเล่นร่วมสังสรรค์

พี่จากน้องไปไกลทุกคืนวัน                       ถึงอย่างนั้นน้องกึคิดถึงทุกคืน

        บ่ายวันจันทร์ไปไหนใจครุ่นคิด          ท้องฟ้าปิดเมฆครึ้มฝนเรายังฝืน

จุฑามาศ กล่าวเสนอลุกขึ้นยืน                 ว่าเมื่อคืนหาดป่าตองสวยตระการ

        เราทุกคนต่างก็มีหลายหน้าที่            ปีใหม่นี้ต้องแยกย้ายกันกลับบ้าน

จึงชวนกันแต่งนิราศและทำงาน                 ธนารักษ์ จึงยืนกรานนำทางไป

        มาถึงแล้วน้ำตกสวยที่แสนสุข           ถ่ายรูปเล่นกันสนุกแสนสดใส

ชวนกันเดินขึ้นทางชันขั้นบันได                 น้ำตกสวยนั่นไงอยู่ชั้นบน

        สถานที่แห่งนี้น้ำตกกะทู้                 เราก็รู้ทางกันอยู่อย่าสับสน

ธรรมชาติสวยงามของทุกคน                     ทุกแห่งหนดูชื่นตาน่าชื่นใจ

        แสงสุริยันลับฟ้าลาขอบโลก             พิราภรณ์ เศร้าโศกนั่งร่ำไห้

เหมือนโดดเดี่ยวเดียวดายไม่มีใคร              แต่ไฉน พิราภรณ์ ยิ้มแย้มดี

        ถึงน้องนี้ไม่มีพี่ก็มีเพื่อน                   ที่ย้ำเตือนให้ตัวน้องนั้นสุขขี

อย่าไปคิดให้คิดถึงชั่วชีวี                         ของเรานี้ถ้าทำดีก็นำพา

        วันที่สิบมกราพาใจชื่น                     เรานั้นตื่นแต่เช้าเข้าสุขา

ต้องแต่งตัวอย่างเร่งรีบแล้วออกมา              เพราะกลัวว่าจะมาไม่ทันการณ์

        เราร่วมจัดกิจกรรมเพื่อเด็กเด็ก           น้องตัวเล็กได้ของขวัญแล้วยิ้มหวาน

เรานำของมาแจกในวันงาน                       เด็กชื่นบานสมอุราเพลินจิตเอย

 ผลงาน

*** 

การศึกษาและวรรณกรรม วรรณกรรม