แด่แม่ของโบว์ : รุ่งจิรา ปลอดภัย |
|
|
|
เขียนโดย รุ่งจิรา ปลอดภัย
|
พุธ, 22 สิงหาคม 2012 |
แด่แม่ของโบว์ สองมือนั้นอุ้มประคองร่างเด็กน้อย แล้วค่อยค่อยก้มลงบนเปลนั้น มือหนึ่งไขว้อีกมือหนึ่งทำงานพลัน ไม่มีวันเวลาจะพักกาย เจ้าเด็กน้อยเริ่มเติบใหญ่ส่งศึกษา หาตำราส่งเรียนเพียรสั่งสอน ให้เจ้านั้นมีความรู้เป็นอาทร ก่อนเข้านอนสวดมนต์ให้เจ้าฝันดี เมื่อเจ้าล้มท่านมาคอยโอ๋ให้ ยามเจ็บไข้ท่านดูแลไม่ห่างเหิน ... เมื่อหลงผิดท่านแนะนำชี้ทางเดิน ไม่เคยเมินมีแต่จะห่วงใย แล้วเจ้าเล่าเคยคิดถึงท่านบ้างไหม ยามสุขใจเคยคิดถึงท่านไหมหนอ แต่ละวันมีแต่ท่านคอยเฝ้ารอ ได้แต่ขอให้เจ้ามาอยู่ข้างกาย เจ้าไปไหนไม่บอกท่านสักครั้ง พักหลังหลังไม่โทรหาเริ่มห่างหาย พอท่านล้มมีไข้ไม่สบาย กว่าจะรู้ก็สายเกินเยียวยา ต้องให้ว่างจากงานถึงไปหา รอเวลาท่านป่วยนั้นใช่ไหม หรือต้องรอถึงวันแม่ถึงกลับไป กอดดวงใจที่เฝ้าคอยเสี้ยวนาที
*** พจนสารอันดามัน |
แก้ไขล่าสุดเมื่อ ( อังคาร, 08 มกราคม 2013 )
|