"Where was Thai?"
"Where?"
"There."
"There?"
"No, there."
"Oh! I see."

 
เสียงนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติที่กำลังห้อมล้อมมัคคุเทศก์หนุ่มซึ่งเป็นชาวต่างชาติโต้ตอบด้วยความสนอกสนใจ ณ บริเวณอุทยานประวัติศาสตร์อยุธยา (จังหวัดอยุธยา) เป็นภาพที่ใครเห็นก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองซ้ำ ด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย อาทิ พวกเขากำลังทำอะไร ทำไมพวกเขาจึงดูตั้งอกตั้งใจขนาดนั้น ทำไมคนที่กำลังบรรยายจึงเป็นชาวต่างชาติแทนที่จะเป็นคนไทย ชาวต่างชาติบรรยายเรื่องราวประวัติศาสตร์ไทยอย่างไร บรรยายได้ถูกต้อง ครบถ้วนไหม คำถามเหล่านี้เป็นคำถามที่สะท้อนว่า คนไทยอยู่ไหน ทำไมคนไทยจึงปล่อยให้ชาวต่างชาติบรรยายแหล่งท่องเที่ยวทางประวัติศาสตร์ของไทย ทำไมนักท่องเที่ยวต่างชาติจึงสนใจแหล่งท่องเที่ยวทางประวัติศาสตร์ของไทย หรือว่าชาวต่างชาติจะรู้เรื่องและถ่ายทอดประวัติศาสตร์ไทยได้ดีกว่าคนไทย 

ภาพยังตรึงตราและเสียงยังก้องโสตประสาท ณ กาลนั้น ยังคงสะเทือนจิตมิจางหาย  ทำไม วันนี้จึงมีชาวต่างชาติผู้เชี่ยวชาญประวัติศาสตร์ไทยอย่างถ่องแท้ไม่ต่างจากคนไทย หรืออาจจะลึกซึ้งมากกว่าคนไทยบางคน แล้วจึงเกิดเป็นคำถามตามมาว่า คนไทยล่ะอยู่ที่ไหน
หรือพวกเขาคิดว่ามรดกทางวัฒนธรรมของไทยใครจะเป็นผู้นำเสนอหรือจะนำเสนออย่างไรก็ได้ หรือคนไทยไม่สามารถที่จะสื่อสารให้คนต่างชาติเข้าใจประวัติศาสตร์ไทยได้ หลากหลายคำถามเหล่านี้สะท้อนไปถึงคนไทยทุกคน โดยเฉพาะคนในชุมชน รวมทั้งผู้ที่เกี่ยวข้องที่มีหน้าที่ดูแลมรดกทางวัฒนธรรมของไทยว่า จะยังคงปล่อยให้สภาพการณ์เช่นนี้ดำเนินต่อไปหรือไม่...อย่างไร

ถึงเวลาแล้วหรือยังที่ทุกภาคส่วนจะสนใจศึกษา ถ่ายทอด รวมไปถึงอนุรักษ์มรดกทางวัฒนธรรมไทยอย่างแท้จริง มิใช่เป็นการดำเนินการแบบวูบวาบตามกระแสสังคม เพราะหากไม่เริ่มต้นเสียแต่วันนี้ วันหน้าเมื่อมีโอกาสได้ไปเยือนแหล่งประวัติศาสตร์อยุธยาอีกครั้งก็คงต้องถามว่า “คนไทยอยู่ไหน”

ความเป็นไทยธำรงชัดตราบบัดนี้ 

ด้วยเพราะมีเอกลักษณ์ทรงคุณค่า

คือวัฒนธรรมที่ยิ่งใหญ่เนิ่นนานมา 

สื่อคุณค่าสื่อนิยามตามแบบไทย

อย่ายอมให้ชนต่างชาติมาเหยียบย่ำ

อย่ายอมเป็นผู้ถูกกระทำจนหมองไหม้

อย่าหลงลืมว่ารากเหง้าเราเป็นใคร 

วัฒนธรรมไทยพิทักษ์ไว้...ให้สถาวร.

***

ประวัติศาสตร์ ประวัติศาสตร์