ตนตัวและตัวตน......... .อยู่ในคนคนคนเดียว
ผูกมัดและมั่นเกลียว..... ให้ยึดเหนี่ยวเคี่ยวเป็นตน

อหังการ์และมานะ......... ยากจะละหาทางหน
อุปทานและทานทน....... ลากให้คนโลดแล่นไป
...
หลงเริงอยู่ในสุข............ สิคือทุกข์สุกไฉน
กดคอขี่คอไว้................ ตราบที่ไม่พบหนทาง

แท้จริงธรรมธาตุ............. ธรรมชาติมีดีบ้าง
ปล่อยแปรและละวาง....... คือความว่างจากตัวตน