‎....ก่าลก...เป็นคำที่คนภูเก็ตเรียกลูกข่าง..การเล่นลูกข่างเป็นที่นิยมมากในสมัยวัยเด็กของผม..เรียกว่าทุกคนไม่ว่าเด็กหญิงหรือชายต่างก็เล่นเป็นหมด..เราเรียกการเล่นก่าลก ว่า..ฝัดก่าลก..(ฝัดก็คือฟัดนั่นเอง)..เพราะอาการที่เราเหวี่ยงลูกข่างลงบนพื้นพร้อมกับกระตุกเชือกกลับให้ลูกข่างหมุน..มีอาการคล้ายการฟัด..

เขานิยมใช้กิ่งของต้นฝรั่งมากลึงเป็นลูกข่าง..ร้านที่ทำลูกข่างได้ดีคือโรงกลึงชื่อร้านสู้ดี..คุณลุงเจ้า...ของร้านชื่อแป๊ะสู่(ที่มาของชื่อสู้ดี)..คนจีนเรียกท่านว่า..บักอ๊าสู่..ท่านเป็นพ่อของอากิ่ม(อาสะใภ้)ของผม..ร้านตั้งอยู่ถนนดีบุก..เลยปากซอยรมณีย์ไปหน่อยเดียว..คนเล่นลูกข่างเก่งๆจะสามารถดึงลูกข่างให้มาหมุนบนฝ่ามือได้อย่างสวยงาม..การฟัดลูกข่างลงล่างแล้วดึงกลับอย่างแรงให้ลูกข่างลอยไปหมุนบนฝ่ามือแทนการหมุนบนพื้น..เขาเรียกว่าช้อ..เป็นคำฮกเกี้ยนแปลว่าดึงขึ้นมา